بزرگنمايي:

ایران پرسمان - کیهان /متن پیش رو در کیهان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
در حالی که سیاستمداران و نظریه پردازان حتی در آمریکا می‌گویند ترامپ با بی‌قانونی‌هایش، نظم بین‌المللی را به هم ریخته است، محکوم پرونده فروش اطلاعات به بیگانگان، حق را به جانب ترامپ داد!
بازار
عباس عبدی در گفت‌و‌گو با روزنامه اعتماد، به جای اعتراض به یاغیگری دولتمردان آمریکایی به ویژه ترامپ، مدعی شد: مسئله اصلی ما تنش با آمریکا نیست. این اشتباهی است که تحلیلگران می‌کنند. مسئله اصلی سیاست داخلی است. باید از داخل آغاز کرد. یکی از مهم‌ترین علل شکست برجام رویکرد غالب بر آن بود که گمان می‌کرد حل مسائل ایران مشروط به حل مسائل خارجی آن است. این برداشت عقیم و ناکارآمد است.
وی افزود: برداشت کلی من این است که طرف ایرانی در بالاترین سطح تصمیم به توافق گرفته است. اگر اتفاقی رخ ندهد، به نظرم توافق خواهند کرد. مانع اصلی در خارج نتانیاهو است و در داخل هم تندروها هستند که البته خیلی ضعیف شده و به حاشیه رفته‌اند. با این حال نمی‌دانیم که سطح توافقات در چه حد است؟ راهبردی است یا تاکتیکی و مقطعی؟ آیا با روابط اقتصادی تحکیم و تثبیت می‌شود یا دوباره به دوره پس از برجام خواهیم رسید؟ آیا با اصلاحات در سیاست داخلی همراه خواهد شد که به تثبیت وضعیت سیاست منجر شود؟ در سوی مقابل معتقدم که ترامپ نیاز دارد توافقی صورت گیرد. 
وی همچنین درباره تضمین مذاکرات هم از ترامپ دفاع کرد و گفت: ایران نوبت پیش با 1+5، چرا موفق نشد؟ در واقع ایران همواره سعی کرده که یک واقعیت مهم در نظام بین‌الملل را نادیده بگیرد. علت خروج ترامپ از برجام هم همین بود. در واقع همان سال 1397 اگر با ترامپ توافق می‌شد، شاید در حد همان برجام هم در قالب توافق دوجانبه می‌پذیرفت. چون او می‌خواهد بگوید که مسئله شما با ماست و نه با دیگر کشورها. ایران این را حالا پذیرفته است. اگر به تبعات این پذیرش ملتزم باشد، بحثی و اختلافی نمی‌ماند، و نیاز چندانی به تضمین‌های آنچنانی نیست؛ و اگر این واقعیت را نپذیرد و دوباره راه دیگری را برود هیچ تضمینی کارساز نخواهد بود. ایران در برجام این واقعیت را انکار کرد. چگونه؟ از طریق نپذیرفتن ادامه برجام در امور منطقه‌ای و جلوگیری از روابط اقتصادی دو جانبه و ادامه سیاست‌های منطقه‌ای. خروج ترامپ از برجام به معنای این بود که نشان دهد، 5 کشور دیگر کاتالیزور این توافق هستند و آنها در کنار آمریکا 6 کشور نیستند، بلکه توافق فقط با آمریکا است و بقیه دورچین توافق هستند و ایران خواست دورچین را اصالت دهد که نشد. علت شکست برجام همین بود. به نظرم ایران باید نگاه خود به نظم بین‌الملل را اصلاح می‌کرد. این مذاکرات نشانه این تغییر نگاه است و باید به تبعات این تغییر رویکرد ملتزم باشد.
محکوم پرونده فروش اطلاعات به بیگانگان در پاسخ به این سؤال که «نهایت دستاورد معقولی که ایران می‌تواند از مذاکرات برداشت کند کدام موارد است؟»، گفته است: «دستاورد اصلی ملتزم بودن به مفهوم و فلسفه پذیرش این مذاکرات است که پذیرش نظم بین‌المللی موجود است. بدون پذیرش این اصل این مذاکرات بی‌معنا است و هر نتیجه‌ای هم که داشته باشد فوری از دست خواهد رفت، همچنان که در برجام شاهد آن بودیم. ایران برجام را بدون فلسفه و روح کلی آن 
پذیرفته بود».
در حالی اکنون بالاترین اجماع در مقابل عهدشکنی و زیاده‌خواهی ترامپ وجود دارد و حتی متحدان آمریکا هم به خاطر عملکرد ترامپ بی‌اعتماد شده‌اند، جای تأمل است که چگونه یک نشریه داخلی به خود اجازه می‌دهد حق را به ترامپ بدهد و طرف ایرانی را متهم کند؟! هدف از انداختن توپ به زمین ایران چیست در حالی که طرف ایرانی به خاطر بی‌صفتی و یاغیگری ترامپ متضرر شد؟ در حالی که نزدیک‌ترین متحدان آمریکا مورد توهین و تحقیر و پیمان‌شکنی‌های ترامپ قرار می‌گیرند و ابراز بی‌اعتمادی شدید می‌کنند، چرا روزنامه وابسته به رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت باید از زبان یک مجرم امنیتی بد سابقه، ترامپ را تبرئه کند و به او حق بدهد؟!
آیا اروپا و اوکراین و کانادا و دانمارک هم نظم بین‌المللی ادعایی مجرم امنیتی را نادیده گرفته‌اند که در معرض یاغیگری‌های ترامپ قرار دارند؟ این چه نظمی است که ترامپ هر روز در آن قاعده تازه‌ای در تناقض با خرده فرمایشات روز قبل خودش وضع می‌کند و مواضع قبلی‌اش را زیر پا می‌گذارد؟ در شرایطی که صاحب‌نظران غربی درباره فروپاشی نظم جهانی و هرج و مرج ناشی از رفتار دیوانه‌وار ترامپ هشدار می‌دهند، چرا کسانی به خود اجازه می‌دهند بر همین رویکرد دیوانه‌وار و روان‌پریشانه، جامه حقانیت و عقلانیت بپوشانند؟ از سر مزدوری یا لجباری احمقانه و یا هردو؟! بیخود نیست که گفته‌اند: دیوانه چو دیوانه ببیند، خوشش آید!
نکته آخر اینکه هر سه دولت اوباما و ترامپ و بایدن، برجام را زیر پا گذاشتند، چون آمریکا، امتیاز نقد هسته‌ای را پیشاپیش گرفته و خاطرش جمع بود. حالا اگر بنا بود همین مدل معیوب به اقتدار نظامی و نفوذ منطقه‌ای ایران هم توسعه داده شود، دیگر چیزی از قدرت بازدارنده کشور باقی نمی‌ماند و آنگاه تهدید‌های نظامی به اقدام نظامی تبدیل می‌شد. اما حالا همان دشمن هرگاه به اقدام نظامی فکر می‌کند، بلافاصله اعمال اقتدار در عین‌الاسد و پایگاه‌های نظامی رژیم صهیونیستی را به یاد می‌آورد که به اذعان برخی مقامات آمریکا و اسرائیل، اقتدار هشتاد ساله طرف غربی را درهم شکست.