بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / مشاور رئیس جمهور نوشت: نه تنها روشنفکران و اندیشمندان بلکه هر کسی در ایران امروز با هر اندازه از تفکر و تجربه به خوبی می‌داند که در مقابل فشار حداکثری و در مقابل کشوری که هدف اول قدرت‌های سلطه‌گر جهانی است، نیازمند بزرگ‌ترین سرمایه دفاعی و قدرت خود یعنی «مردم» است.
علی ربیعی در روزنامه اعتماد نوشت:
سنجش‌ها نشان می‌دهد امید به تغییر عامل افزایش مشارکت در انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری بوده است.
بازار
حدود 50درصد مردم اصلا در انتخابات مشارکت نکردند. در این میان، حدود 30درصد از مشارکت‌کنندگان در انتخابات نیز، به خاطر شنیدن حرفی جدید و با امید تغییر و بهبود البته با تردید، به پای صندوق‌های رای بازگشتند.
دو رویکرد در مقابل چنین وضعیتی صف‌آرایی کردند: یک رویکرد با اعتقاد به اصلاحات تدریجی، افزایش اعتماد و سرمایه اجتماعی به عنوان راه بی‌بدیل -و اتفاقا تنها راه و مسیر در شرایط فعلی- برای ایجاد ثبات و آینده بهتر برای ایران و رویکرد دیگر بدون توجه به منافع ملی و شرایط کشور همچنان در عطش گرفتن قدرت، آن‌چنان در تکاپو هستند که نتیجه‌ کار آنها ناامید کردن مردم از صندوق رای‌ را به دنبال دارد. 
پیامی که به جامعه می‌دهند این است که دولت پزشکیان نخواهد توانست به وعده‌هایش عمل کند؛ ما اجازه موفقیت به برنامه‌های دولت که مردم براساس آن به صندوق رای پیوستند، نداده‌ایم.
این تلاش‌ها در عمل فقط به تضعیف دولت منجر نمی‌شود و در عمل با امیدزایی از مردم بی‌تابی اجتماعی را افزایش داده و امید به بهبود را زایل و نهایتا رابطه دولت- ملت را ضعیف‌تر می‌کند. 
در یک نگاه تبیینی، به نظر می‌رسد گروهی در کشور که حضورشان در ساخت قدرت مرهون ناامیدی مردم و مرهون یأس و تلخی روحی و روانی افراد جامعه است هیچ‌گاه بازگشت امید دوباره و حضور 80درصدی مردم در پای صندوق‌های رای را نمی‌پسندند. حضور بیش از 50درصد جامعه در پای صندوق‌های رای، به معنی حذف آنها از تاریخ سیاست ایران زمین است. لذا حیات و فلسفه وجودی آنها وابسته به یأس و ناامیدی مردم از صندوق‌های رای است. این جریان حتی نشانه‌ای از دلبستگی به ایران را هم از خود بروز نمی‌دهد. حتی وفاداری برای پایداری و تداوم انقلاب اسلامی هم در این جماعت بدین‌سان کمرنگ می‌شود. ماندن در قدرت برایشان از هر اولویت دیگری همچون ایران و انقلاب اسلامی مرجح‌تر است.
نه تنها روشنفکران و اندیشمندان بلکه هر کسی در ایران امروز با هر اندازه از تفکر و تجربه به خوبی می‌داند که در مقابل فشار حداکثری و در مقابل کشوری که هدف اول قدرت‌های سلطه‌گر جهانی است، نیازمند بزرگ‌ترین سرمایه دفاعی و قدرت خود یعنی «مردم» است، بدین معنا که در مقابل فشار، تحریم و تهدید حداکثری، بزرگ‌ترین راهبرد، اتحاد حداکثری و بودن مردم در کنار نظام سیاسی است.
من اطمینان ندارم آیا اینها درکی از این موضوع دارند یا خیر ولی اطمینان دارم برایشان بودن خودشان و نبودن کسی به جز خودشان مهم‌ترین موضوع است.
پیش از این نوشته بودم: «پس از این چهار سال، نوبت کسی نیست» منظورم این است که پس از این چهار سال اگر نتوانیم مسائل تلنبار شده کشور را با اتحاد و با پشتوانه مردمی حل کنیم، جامعه‌ای ضعیف و ضعیف‌تر خواهیم داشت، پراکندگی بیشتری تجربه خواهد شد و ناامیدی بیشتری در اکثریت جامعه احساس می‌شود.
این یادداشت را می‌نویسم که در تاریخ به یادگار بماند که چه افرادی، چگونه در این برهه‌ حساس از تاریخ اندیشیدند و اندیشه آنها چه تاثیری بر زندگی مردم این سرزمین و نسل‌های آینده داشت!