بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خراسان / «درس‌هایی از روز سیاه فوتبال» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم رضا غیاث آبادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بازی فوتبال بین دو تیم پرسپولیس و تراکتورسازی در هفته گذشته اگرچه برای هواداران اهمیت زیادی داشت اما این بازی با حواشی هولناکش بیش از یک بازی فوتبال بود. رقابت تاریخی دو تیم ،اهمیت به دست آوردن امتیاز بازی و حوادث پیش از بازی موجب حساسیت ویژه این رقابت بود که با انتشار تصاویر بازی مشخص شد درگیری ، فحاشی و توهین های مستمر برخی تماشاگران ، مشاهده آن را در گوشی همراه نیازمند برچسب بزرگ‌سال کرده است.
 برخی معتقدند این روز یک استثنا در تاریخ ورزش است و برخی اقدامات به ویژه انتقال دروازه بان سابق به تیم حریف موجب تحریک تماشاگران شده است. فضای زشت و سیاهی که حریم خانواده و به ویژه جایگاه مقدس مادر را خدشه دار کرده است .
با این حال گروهی دیگر به سایر مسابقات اشاره می کنند و فحاشی ها را در همان فضا و بستر نامناسب همیشگی می بینند و گرچه تلخی و غیراخلاقی بودن آن را صحه می گذارند ولی به صورت تاریخی محیط ورزشگاه را آلوده توصیف می کنند.در مقام آسیب شناسی وضعیت موجود و در بیان برخی از کارشناسان ، نظریه سوپاپ اجتماعی بیشتر طرح شده است.بر این اساس ،رفتار غیراخلاقی و فحاشی‌ها نوعی تخلیه خشم و هیجانات طبقه ای است که در زندگی جاری خود دچار انواع فشارهای اجتماعی هستند و محیط ورزشگاه را فرصتی برای تخلیه این عواطف و هیجانات می دانند و به طور غیرمستقیم وجود چنین امکانی را ضرورت قلمداد می کنند.
گرچه رفتار برخی بانوان تماشاگر بازی نیز مانند آقایان زشت و غیراخلاقی بود اما تقلیل علت فضای به وجود آمده به حضور زنان دقیق نیست به شکلی که کافی است نگاهی به سایر عرصه‌های کنش متقابل اجتماعی بیندازیم.به طور مثال مطالب و پیام های منتشرشده در برخی از فضاهای مجازی مانند توئیتر یا اینستاگرام نشان می‌دهد این پدیده در میان برخی کاربران به ویژه نسل جوان رواج دارد و یک جست وجوی ساده در سایر عرصه ها و در قالب یک تصویر بزرگ تر،آسیب یادشده قابل رصد است و تنها به فضاهای ورزشی اختصاص ندارد.

در روی دیگر سکه و حتی در میان برخی کنشگران عرصه سیاسی نیز رویکرد حذفی ، تهاجمی ، تخریبی و گاه تکفیری که با ادبیات نامناسب و نامتجانس با فضای فرهنگی جامعه همراه است، نشان می دهد مسئله فراتر از زمین فوتبال است .
براین اساس آسیب‌شناسی جدی فضای ارتباطی به ویژه در نسل جوان ضرورتی غیرقابل انکار است. به شکلی سست شدن ارزش ها و هنجارها در میان برخی از طبقات را که موجب بازتولید فضای غیراخلاقی می شود،می توان به جامعه آنومیک تعبیر کرد . بر این اساس نهادهای هنجارساز مانند خانواده، قانون، سنت و در یک معنای کلی نظام آموزش و پرورش دچار اخلال و جامعیت در کارکردهای خود هستند و نمی توانند ارزش های اخلاقی را از نسلی به نسل دیگر منتقل کنند.
بنابراین در گام اول با شناخت دقیق موضوع و تقبیح اخلاقی آن می بایست تلاش مضاعفی برای حل و بهبود این آسیب که جزو وظایف اساسی نظام آموزش و پرورش در معنای موسع آن است، انجام داد . سکوت رسانه ها، صاحبان نفوذ اجتماعی و چهره های مرجع قابل توجیه نیست و نهادهای مرتبط به ویژه باشگاه های ورزشی که عنوان فرهنگی را نیز یدک می کشند، نمی بایست نسبت به این مسائل ساکت و بی توجه باشند و با حساسیت بیشتر در فرایند توسعه روحیه اخلاقی و مدارا ، نسبت به کاهش آسیب های این پدیده مذموم اهتمام بیشتری بورزند.