بزرگنمايي:

ایران پرسمان - وطن امروز /متن پیش رو در وطن امروز منتشر شده و بازنشر آن در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
«حالا به همه می‌گوییم کمک کنید اما همه آدم‌های خودشان را معرفی می‌کنند؛ نمی‌دانم باید چه‌کار کنیم»؛ این بخشی از اظهارات مسعود پزشکیان در دیدار با فعالان ستادهای مردمی بود که نشان‌دهنده سردرگمی و بلاتکلیفی رئیس‌جمهور منتخب در روزهای فشار بیرونی است؛ روزهایی که اتفاقا قابل حدس بود، همان موقع که «بی‌برنامه بودن» افتخار بخشی از دستگاه تبلیغاتی رئیس‌جمهور وقت شده بود اما این ماجرا یک‌ سوی دیگر هم دارد، اینکه این روزها همه فکر می‌کنند «گزینه» هستند. حالا فهرست‌های متعددی در صفحات مجازی و کانال‌های اطلاع‌رسانی دست‌ به‌ دست می‌شود که عده‌ای را «گزینه» وزارتخانه یا نهاد و یا سازمانی معرفی کرده است؛ در خلال این لیست‌ها نام‌های بسیاری به چشم می‌خورد و این تکثر نام عجیب است. گویی یک نفر را پای سیستم نشانده‌اند و هر آنچه در جست‌وجوی اینترنتی و پرسه در وب‌سایت‌های خبری یافته است را به ‌عنوان گزینه معرفی کرده است. هر آنچه نیز در صفحات مجازی منتشر نشود، رژه افرادی است که در محافل می‌چرخند و خود را گزینه بالقوه پست‌ها می‌دانند. هیچ‌گاه و در هیچ دوره‌ای نگارنده به ‌خاطر ندارد که چنین آواز آشفتگی در بدنه دولت بلند باشد؛ آشفتگی‌ای که ریشه در بلاتکلیفی و رفتار شعاری «شورای راهبری دولت چهاردهم» دارد. غرض اینکه آقای رئیس‌جمهور دیگر باید واقف شده باشند که آنچنان هم نمی‌شود بدون برنامه پیش رفت. حاصل نخستین گام شما برای تعیین کابینه پشتیبانی شورایی جناحی شد که این شورا توهم «گزینه بودن» را به بسیاری از کسانی که از سطح علمی و تجربه عملی برخوردار نیستند، القا کرده است. البته قابل‌پیش‌بینی نیز بود، چنانکه حاصل معیارهای «60 درصد افرادی که سابقه عضویت در دولت نداشته باشند را در اولویت داریم»، «در روند انتخاب وزرا سابقه حضور یک امتیاز منفی است» و «اگر نامزدی مرد باشد امتیازی نمی‌گیرد ولی اگر زن باشد 10 امتیاز می‌گیرد. همین‌طور اگر از مذاهب و ادیان دیگر باشد امتیاز می‌گیرد و اگر از مسلمان شیعه باشد اینجا امتیازی نمی‌گیرد» جز وضعیت موجود نبود. این ایجاد انتظار در جامعه، خود ریشه رفتارهای غیرمنطقی، لابی‌گری‌ها و فشارهای جناحی است که مرتب و در همه‌ جا به آنها اشاره می‌کنید. حتی آش این ماجرا و سهم‌خواهی جریان‌هایی که شما وامدار حمایت آنها هستید آنقدر شور شده است که هیچ بعید نیست شاهد تشکیل دولت کوتاه‌قامتان سهم‌بگیر به‌ جای دولت وحدت ملی باشیم. حال ‌آنکه دوباره تأکید کردید که «مملکت با یک دسته و جناح اداره نمی‌شود، خودمان هم باید به آن پایبند باشیم، در نتیجه باید کابینه‌ای را شکل دهیم تا افراد صادق، باتجربه و با‌دانش انتخاب شوند»، هرچند نشانی از آن را تاکنون مشاهده نکرده‌ایم اما دوباره اعتماد می‌کنیم.

در حالی که جریان رسانه‌ای حامی آقای پزشکیان تصور می‌کند انتقادات به رفتار یک شورای مسؤولیت‌ناپذیر، تحمیل نوعی عصبانیت به دولت است اما ساده‌انگاری است که رفتار «جناحی، غیرعلمی و پرحاشیه یک شورا را که تکیه بر آرا و نظرات تئوریسین‌های فروپاشی نظام دارد» نوعی عصبانیت تلقی کرد. باید تأکید کرد ما حتی نگران هم نیستیم، چه برسد به عصبانی! چراکه بالندگی یک نظام سیاسی را شاهد هستیم تحت پرچم کلیتی به نام جمهوری اسلامی ایران که به تندترین مخالفانش و آن پیشگوهای متوهم هم، فضای راهبری می‌دهد و برای بلوغ سیاسی هیجان‌زده‌ها صبر پیشه می‌کند اما این طیب خاطر دلیل آن نیست که دلسوز نباشیم و ساکن و ساکت در گوشه‌ای صرفا نظاره‌گر شرایط باشیم. لذا مانند گذشته بر این تأکید داریم که نظام جمهوری اسلامی ایران همه جامعه را حتی آنهایی که روزگاری دلبسته فروپاشی بودند یا آن بخشی که هیچ التزامی به قانون اساسی برای خود نمی‌بینند را در آغوش می‌گیرد و در بالاترین لایه اثرگذاری پذیرا است. جالب آنکه حتی برخورد قهرآمیز هم نمی‌کند و صرفا خط‌قرمزها را ترسیم و یادآوری می‌کند. لایه بعد -که اتفاقا کمک به دولت است - لایه پیگیری و ابراز خطوط قرمز برای این گزینه‌هاست، همان رسالتی که مانع گم ‌شدن مسیر می‌شود و نمی‌گذارد رئیس‌جمهور و وزرا لابه‌لای فشارهای بیرونی و درون‌حزبی سردرگم شوند. دیروز رئیس‌جمهور در جمع حامیان ستادی خود گفت: «من همان آدم قبل هستم، این‌طور نیست که رئیس‌جمهور شده‌ام عوض شده باشم؛ خیلی‌ها گله می‌کنند که خودت را گم کرده‌ای، به خدا شب و روز ندارم». حالا آنچه مانع «عوض‌ شدن» رئیس‌جمهور می‌شود، رسانه‌ای پویاست که در برابر تهاجم‌های سهم‌خواهان، وعده‌های پیشین را بازخوانی می‌کند و خطوط قرمز را به یاد وی می‌آورد اما رسانه منفعل جناحی در رسانه خود فریاد می‌کشد «عصبانی هستید!». آقای رئیس‌جمهور! انتظار از شما این است که در برابر هجوم گزینه‌ها و فریادها، شما «عوض نشوید».