ایران پرسمان - عصر ایران /متن پیش رو در عصر ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
فرموده‌اند کشور را معطل نکنید! «معطل» را وقتی به کار می‌برند که نگران‌ایم قطار حرکت کند و انتظار برای رسیدن کسی باعث شود قطار برود و ما جا بمانیم. اما وقتی قطار رفته باشد معطلی و انتظاری دیگر نیست! «معطل» همچنین هم‌خانواده « تعطیل» است. وقتی به خاطر برق و گاز و آلودگی تعطیل می‌کنیم یعنی معطل هستیم و اتفاقا داریم مذاکره می‌کنیم تا از معطلی و تعطیلی درآییم. تا قدرت خریدمان بالا برود. تا مردم به جای قیمت دلار و طلا درباره توسعه و زندگی صحبت کنند...
بازار

 سروش بامداد| " alt="ایران پرسمان" width="100%" />

نهایت این است که هشدار داده اما هشدار، گزارش خبری- تحلیلی نیست مگر آن‌که برای گزارش خبری- تحلیلی تعریف جدیدی ارایه شده باشد. درست‌تر این بود که بنویسد: حسین شریعتمداری آرزو می‌کند: خدا کند با ترامپ به توافق نرسیم! 
در متن گزارش هم آمده "روندهای منتهی به مذاکرات نشان می‌دهد" یعنی نه خبر اختصاصی دارند و نه از عمان گزارش ویژه تهیه کرده‌اند و نه از پشت پرده آگاه‌اند. گزارش خبری ناظر به همان روز است نه روندهای منتهی به فلان و بهمان. در ادامه آورده: افکار عمومی نگران است سناریوهای جای‌گزین نداشته باشیم و موضوعات کشور معطل مذاکرات بماند. 
کیهان در حالی از نگرانی افکار عمومی صحبت کرده که اتفاقا دیدگاه‌های آن اکثریت افکار عمومی را نمایندگی نمی‌کند و در کانال تلگرامی با چهار هزار عضو و با نمایندگان 4 درصدی در مجلس نمی‌توان از جانب 85 میلیون ایرانی صحبت کرد!
در اینجا هم به جای افکار عمومی باید می‌نوشتند حسین شریعتمداری نگران است و نهایتا امیر حسین ثابتی و یکی دو نفر دیگر. 
در این صورت جای این پرسش به میان می‌آید که پس وزارت خارجه چه کاره است و آیا این قدر درک و پیش‌بینی را ندارند؟ پس نمایندگان مجلس مورد قبول آنها که نماینده اقلیت است چرا به وزیر خارجه رأی اعتماد دادند؟
البته در این باره آورده‌اند: بر خلاف اعتماد به وزیر محترم امور خارجه ونمایندگی هوشمندانه تیم مذاکره هسته ای این تداوم روند ضد دیپلماسی آمریکای ترامپ است که امیدها به تفاهم و توافق را از میان می‌برد و امروز نیاز مردم امید حقیقی است نه وعده‌های تکراری.
بله. وعده تکراری بد است ولی شعار تکراری و پرهزینه بدتر و عبث تر است.
هر چند مشخص است رادیکال‌های ایرانی در شوک به سر می‌برند و سیر تحولات یک سال اخیر چنان سریع و غیر منتظره بوده که با تصورات قبلی سازگار نیست ولی چند نکته را می‌توان اضافه کرد:
1. آقای شریعتمداری از آمریکای ترامپ گفته اما مگر اینها همان‌ها نیستند که می‌گفتند آمریکای ترامپ و آمریکای بایدن تفاوتی ندارند. حالا چرا اصرار دارند بر تفاوت و تمایز ترامپ تأکید کنند؟
2. سال پیش درست همین موقع در نشستی در وزارت خارجه و در زمان مرحوم امیر‌عبداللهیان آقای شریعتمداری مذاکره با دولت بایدن را هم مردود می‌دانست. وقتی در دولت آقای رییسی و قبل از ترور رهبران حماس و حزب‌الله و سقو‌ط بشار اسد مذاکره مطلوب او نبود اکنون مشخص است چرا نیست منتها اتفاقا آن که سناریوی جای‌گزین ندارد این تفکر است اگر جنگ را گزینه مد نظر آنان ندانیم.
3. فرموده‌اند کشور را معطل نکنید! معطل را وقتی به کار می‌برند که نگران‌ایم قطار حرکت کند و انتظار برای رسیدن کسی باعث شود قطار برود و ما جا بمانیم. مثلا ساعت حرکت قطار یا اتوبوس یا هواپیما سه بعد از ظهر است و نیم ساعت مانده و اگر بخواهیم بیش از این معطل رسیدم حسن آقا شویم همه جا می مانیم و خودمان و حسن آقا هم نمی رسیم.
اما وقتی ساعت از 3 گذشته و قطار رفته باشد معطلی و انتظاری دیگر نیست!
معطل هم خانواده تعطیل است. وقتی به خاطر برق و گاز و آلودگی تعطیل می کنیم یعنی معطل هستیم و اتفاقا داریم مذاکره می کنیم تا از معطلی و تعطیلی درآییم.
آقای کیهان احتمالا گزارش های مهمل و پوچ را که در عالی ترین سطح مورد انتقاد قرار گرفت و تازگی معاون اول دولت ایده آل کیهانیان هم به مهملی و پوچی آنها اذعان کرد باور کرده است و این که قطار در حرکت است. نه برادر! از سال 84 که معجزه هزاره سوم شما کار را در دست گرفت قطار از ریل خارج شده بود چه در اقتصاد، چه در فرهنگ، چه در اخلاق و چه در هر امر دیگر. اگر ثمره همین معطلی کاهش قیمت دلار باشد چرا که نه! زنده باد معطلی!
4. انتخابات برگزار می‌شود که مردم یک شیوه را بر روش‌های دیگر ترجیح دهند. در آخرین انتخابات هم با وجود همه نومیدی‌ها و باز ردصلاحیت‌ها باز مردم به کسی رأی دادند که ظریف - نماد مذاکره و دیپلماسی- از او حمایت کرده بود. اگر نمی‌خواستید به مذاکره و توافق برسیم به شورای نگهبان توصیه می‌کردید پزشکیان را تأیید نکند تا سعید جلیلی در مسابقه تک نفره به سبک مرحوم ابراهیم رییسی در 1400 رییس جمهور شود وگرنه با حداقلی از رقابت مخالفان مذاکره و توافق بختی ندارند.
5. با این همه خشم اقتدارگرایان قابل درک است. مدام به هواداران خود می گفتند ما قانون حجاب داریم و کشورهای دیگر ندارند و ما مرگ بر آمریکا داریم و دیگران ندارند و به خاطر این دو سختی ها را تحمل کنید. حالا قانون حجاب متروک شده و اجرا نمی شود و به جای مرگ بر آمریکا وزیر خارجه ایران از نزاکت دیپلماتیک گفته و این که چند دقیقه با نماینده ترامپ سلام علیک کرده است. در حالی که لابد انتظار داشتند با شعار مرگ بر آمریکا محل اجلاس را ترک می‌کرد و اگر می توانست با مشت بر سر ویتکاف می‌کوفت! (راستی دو هفته پیش کی این ویتکاف را می شناخت؟!)
6. جهان تغییر کرده. غزه به ویرانه بدل شده. حزب‌الله لبنان موقعیت گذشته را ندارد. بشار اسد دیگر حاکم سوریه نیست. ترامپ به قدرت بازگشته و درصدد مقابله با چین است و اروپا را تحقیر می‌کند. عقل سلیم ایجاب می‌کند از سیبل آمریکای ترامپ خارج شویم تا برود سراغ چین. سراغ اروپا. سراغ کانادا و سراغ گرینلند و هر جای دیگر و سرگرم روسیه و اوکراین باشد. ما چرا خودمان را سیبل کنیم؟ کیهان و اقتدارگرایان اما قبول ندارند دنیا تغییر کرده. آنان مسیر جهان را مثل آزادراه‌هایی می‌دانند که از بس صاف و یک دست است آدم خوابش می‌برد. در حالی که مثل جاده چالوس است و هزار چم با پیچ‌های بسیار و نپیچی به دره می‌غلتی. این جماعت می‌گویند نپیچ همان دست فرمان 10 سال گذشته را برو!
7. از منظری دیگر هم خشم و غیظ شان قابل درک است. کلی قانون نوشتند تا ظریف را از دولت پزشکیان برانند به این جرم که چرا 40 سال پیش فرزندت حین مأموریت در آمریکا به دنیا آمد؟!
حالا می ‌بینند که دو معاون ظریف- عراقچی و تخت روانچی- همان مسیر برجام را دارند دنبال می‌کنند در حالی که مردان دولت آقای رییسی عارشان می‌آمد کلمه برجام را بر زبان آورند و می‌گفتند مذاکره برای خنثی‌سازی تحریم‌ها و نمی‌گفتند احیای برجام که سندی است بین‌المللی.
دوست نداشتند با دولت بایدن توافق کنیم و قانون راهبردی را در مجلس نوشتند تا چوب لای احیای برجام بگذارند و حالا می‌بینند دولت پزشکیان نه تنها قانون حجاب را کنار زده که قانون راهبردی سال 99 را که آقای شمخانی منصوب آقای روحانی در شورای عالی امنیت ملی هم خلاف نظر رییس جمهور تأیید کرد و با دولت ترامپ دارند توافق می کنند. کدام ترامپ؟ هم او که در شهریور سال گذشته برای او دادگاه غیابی در تهران تشکیل شد.
8. توافق با ترامپ ولو به بهای کوتاه آمدن از میزان غنی سازی اورانیوم ارزش دارد. چون ارزش‌های معنوی جامعه را غنی می‌کند. تورم و کاهش قدرت خرید مثل موریانه اخلاق جامعه را از درون می‌جود. بسیاری از دختران و پسران دهه 60 از تشکیل زندگی بارمانده‌اند. نخبگان بی‌امید آینده کوچ می‌کنند و اگر آرزوهای کیهان انجام شدنی بود در همان سه سال دولت رییسی که اقتصاد را به قول خودشان به برجام گره نزده بودند و در هر سفر استانی هزار کارخانه احیا شده به فهرستی اضافه می کردند که هیچ گاه منتشر و راستی آزمایی نشد محقق می‌شد.
از آن دولت اما جز گزارش‌های مهمل و پوچ و چای دبش و کاهش فاحش مشارکت در انتخابات مجلس و البته تغییر پوشش زنان بر جای نمانده و با ترامپ اگر به توافق هم نرسیم باز با این وضع ناترازی‌ها نمی‌توان ادامه داد. 
9. اگر کسی دوست‌دار توسعه ایران باشد باید آرزو کند توافقی حاصل شود تا از سیبل آمریکا خارج شویم و بنشینیم تماشا کنیم ببینیم برای چین و اروپا و روسیه چه خوابی دیده. اگر موفق شود درستی کارمان بیشتر روشن می‌شود که بی سبب درنیفتادیم یا به درافتادن پرهزینه به قیمت زندگی و آینده پایان دادیم. اگر نشود خدا را شکر کنیم که از جیب ما و با خون فرزندان ما این اتفاق نیفتاده است.
10. تجربه نشان داده وقتی کیهان بی‌تاب است یعنی امور بر خلاف علاقه و خواست آنان پیش می‌رود. مثل وقتی که قرار بود به تمام وزیران پزشکیان رأی دهند و توصیه می‌کرد به زاویه‌دارها رأی ندهید. حالا هم می‌توان این گونه تعبیر کرد که افق توافق روشن است که می‌گویند روشن نیست!