بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا /یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که تغییرات مغزی ناشی از ضربه مغزی ممکن است تا یک سال پس از بازگشت ورزشکاران به میدان، در اسکن‌های مغزی قابل مشاهده باشد. این یافته‌ها سوالات مهمی را درباره زمان‌بندی بازگشت به ورزش و پیامدهای طولانی‌مدت آسیب‌های مغزی ایجاد می‌کنند.
ضربه مغزی یکی از آسیب‌های رایج در ورزش‌های پربرخورد است که می‌تواند اثرات بلندمدتی بر سلامت مغز داشته باشد. بسیاری از ورزشکاران پس از بهبودی ظاهری و رفع علائمی مانند سردرد، خستگی و مشکلات تعادلی، مجدداً به بازی بازمی‌گردند. اما انجام تحقیقات اخیر نشان داده است که بهبود علائم ظاهری لزوماً به معنای بهبود کامل عملکرد مغزی نیست. بررسی چگونگی تغییرات مغزی پس از ضربه مغزی، می‌تواند درک بهتری از زمان مناسب برای بازگشت به ورزش و اقدامات لازم برای کاهش عوارض طولانی‌مدت آن فراهم کند.
ورزشکارانی که در رشته‌هایی مانند فوتبال، بسکتبال، هاکی، راگبی و والیبال فعالیت می‌کنند، بیشتر در معرض ضربه مغزی قرار دارند. این آسیب می‌تواند تأثیرات نامحسوسی بر عملکرد مغزی داشته باشد که تنها با تصویربرداری پیشرفته قابل شناسایی است. درک این اثرات نه‌تنها برای حفظ سلامت ورزشکاران بلکه برای تدوین دستورالعمل‌های ایمن‌تر در ورزش‌های رقابتی اهمیت دارد.
محققان دانشگاه سنت مایکل کانادا با بررسی گروهی از ورزشکاران دانشگاهی، تأثیرات بلندمدت ضربه مغزی بر مغز را مطالعه کردند. آن‌ها از روش‌های تصویربرداری مغزی برای ارزیابی تغییرات ایجادشده پس از آسیب استفاده کردند. نتایج این مطالعه نشان داد که برخی تغییرات مغزی حتی پس از بازگشت ورزشکاران به میدان باقی می‌مانند و ممکن است تا یک سال ادامه داشته باشند.
در این پژوهش، ورزشکاران پیش از آغاز فصل مسابقات، تحت آزمایش‌های شناختی و تعادلی قرار گرفتند و یک اسکن مغزی اولیه از آن‌ها تهیه شد. آن‌هایی که در طول فصل دچار ضربه مغزی شدند، در چندین مرحله از جمله پنج روز پس از آسیب، هنگام تأیید بازگشت به بازی، یک تا سه ماه پس از بازگشت، و یک سال بعد از آن، تحت اسکن‌های مغزی قرار گرفتند. سپس این اسکن‌ها با تصاویر قبل از آسیب آن‌ها مقایسه شد.
نتایج نشان دادند که در زمان بازگشت به بازی، جریان خون مغزی در ناحیه‌ای از مغز که مسئول کنترل تفکر، حافظه و رفتار اجتماعی است، به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته بود. این کاهش حتی یک سال پس از بازگشت نیز مشاهده شد. در حالی که میزان کاهش جریان خون در مرحله بازگشت به بازی حدود 9 میلی‌لیتر در هر 100 گرم خون در دقیقه بود، این مقدار پس از یک سال به 11 میلی‌لیتر رسید. این تغییرات در افرادی که دچار ضربه مغزی نشده بودند، دیده نشد.
همچنین، بررسی حرکت مولکول‌های آب در ماده سفید مغز نشان داد که در مقایسه با تصاویر قبل از آسیب، مغز ورزشکاران ضربه‌خورده همچنان نشانه‌هایی از آسیب را نشان می‌دهد. این یافته‌ها نگرانی‌هایی را درباره اثرات تجمعی ضربات مکرر مغزی ایجاد کرده و بر لزوم انجام تحقیقات بیشتر برای درک پیامدهای طولانی‌مدت آن تأکید می‌کند.
با توجه به اینکه این مطالعه فقط بر روی ورزشکاران جوان انجام شده است، محققان پیشنهاد کرده‌اند که تحقیقات آینده شامل گروه‌های سنی مختلف و همچنین افرادی باشد که در ورزش‌های غیرحرفه‌ای دچار ضربه مغزی می‌شوند.
گفتنی است نتایج این مطالعه در مجله Neurology، که یکی از معتبرترین نشریات علمی در حوزه مغز و اعصاب است، منتشر شده‌است.