بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
نشریه نیویورک‌تایمز طی یادداشتی به قلم دیوید سینگر آورده است که ترامپ از همان روزهای ابتدایی آغاز به کار دولت خود نشان داد که چگونه قصد دارد دوره دوم خود را از دوره اولش متمایز کند. اکنون پس از یک دوره چهار ساله که با تبعید سیاسی رییس‌جمهوری آغاز شد و با بازگشت غیرمحتملش به پایان رسید، ترامپ به وضوح نشان داد که این‌بار قصد ندارد در تبدیل امریکا به کشوری بسیار محافظه‌کارتر در داخل و امپریالیستی‌تر در خارج محدود شود. رییس‌جمهور جنجالی امریکا در سخنرانی 29 دقیقه‌ای خود در مراسم تحلیف هیچ‌ زمانی را صرف تجدیدنظر کردن در آرمان‌‌های امریکایی خود نکرد. در عوض او با لحنی تهاجمی صحبت کرد که به‌ عنوان هشداری برای مخاطبان داخلی و خارجی تلقی می‌شد، با این مضمون که امریکا تحت رهبری دونالد ترامپ باتجربه‌تر، هیچ‌گاه «نه» را به عنوان پاسخ نخواهد پذیرفت.او گفت که در پایان دولت دوم خود جهان از سخاوت امریکایی متعجب خواهد شد. ترامپ اما پس از اینکه اعلام کرد که چین بر کانال پاناما که به ‌دست امریکایی‌ها ساخته شده، کنترل دارد، همزمان وعده داد که ما آن را پس خواهیم گرفت. در ادامه یادداشت نیویورک‌تایمز آمده است که فرمان‌‌های اجرایی آقای ترامپ به منظور ارسال این پیام بود که اختلالات پرهرج و مرج که دوره اول او را با چالش‌هایی مواجه کرده بود این‌بار با اجرای سریع‌تر و منظم‌‌تر برنامه‌ها رفع خواهد شد. به باور سنجر از منظر هر کسی که دونالد ترامپ را در طول دوره اولش رصد کرده و می‌شناسد، این ترکیب از جنبه‌های محتوایی و نمایشی، با اشاره‌ها به پایگاه حامیانش، آشنا به نظر می‌‌رسد. اما این‌بار به ادعای دستیاران ترامپ، بزرگ‌ترین تفاوت این است که می‌‌داند چگونه این کارها را به‌طور موثر و به لحاظ نمادین انجام دهد. به ادعای این نشریه امریکایی چند ساعت پس از ادای سوگند ترامپ، پرتره ژنرال مارک میلی، رییس پیشین ستاد مشترک، از دیوار خارج از دفتر سابقش برداشته شد. ژنرال میلی همان کسی بود که در برابر آقای ترامپ ایستاد و بر استفاده از ارتش جهت سرکوب اعتراضات «جان سیاهان اهمیت دارد»، مقاومت کرد. به نظر می‌رسد که این یک یادآوری برای تمام کسانی است که همچنان در ساختمان کاخ سفید باقی مانده‌اند.

دیوید سنگر در ادامه یادداشت خود در نیویورک‌تایمز آورده است که اما در مورد سیاست خارجی، سخنرانی ترامپ پیامی برای بازگشت به یک امریکای قدرتمند است؛ پیامی که در قابش حفظ نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین یا تعریف دقیق شبکه‌‌ای از متحدان که برای اکثر اسلاف رییس‌جمهوری باارزش بودند، توجهی نشد. به ‌جای آن، او کشوری را توصیف کرد که به واسطه سلطه اقتصادی، ترس و در صورت نیاز، با نیروی نظامی، قدرت خود را اعمال می‌کند. نیویورک‌تایمز در این راستا گزارش داد که در دوره دوم اهداف ترامپ واضح‌تر و خودمحورتر است، هرچند که مبهم نیز به نظر می‌رسد. در حالی که بسیاری از پیروان آقای ترامپ برنامه «اول امریکا» او را به نوعی زمینه‌چینی برای انزواطلبی امریکا قلمداد می‌کنند، اما دیدگاه او همیشه رنگ و بوی تهاجمی‌تری داشته، چراکه رییس‌جمهوری که مصمم به بازپس‌گیری دفتری است که معتقد است در سال 2020 از او دزدیده شده است. حال آنکه این سخنرانی تمام تناقضات ذاتی در دیدگاه آقای ترامپ درباره چگونگی اعمال قدرت امریکایی و اینکه او چگونه می‌خواهد دیده شود را به نمایش گذاشت. همیشه یک کشمکش مداوم بین دونالد ترامپ که می‌خواهد نفوذ امریکا را گسترش دهد و جهان را به زانو درآورد و دونالد ترامپی که می‌گوید می‌خواهد از جنگ‌های غیرضروری دور بماند و برای تلاش‌هایش در پایان دادن به درگیری‌ها در سراسر جهان جایزه صلح نوبل را کسب کند، وجود داشته است. این دو غریزه متضاد در ذهن آقای ترامپ در کنار هم قرار دارند. این در حالی است که به ادعای نیویورک‌تایمز به نظر می‌‌رسد این تناقض در میان اعضای دولت دوم ترامپ نیز وجود دارد. کابینه پیشنهادی او از هر دو گروه تشکیل شده است. نئوکان‌هایی مانند مارکو روبیو که وزیر امور خارجه ترامپ خواهد بود و همچنین خواستار رویارویی امریکا با چین و انجام هر کاری برای جلوگیری از عبور ایران از گریز هسته‌ای است. در مقابل، افرادی مانند دی‌جی ونس، معاون رییس‌جمهور که با دیده تردید به مسائلی مانند اوکراین می‌نگرند و همچنین استدلال می‌کنند که امریکا نگرانی‌های دیگری دارد که باید به آنها رسیدگی کند و نباید صرفا به حل و فصل درگیری‌های بین روسیه و جمهوری‌‌های سابق شوروی بپردازد.