بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / « توسعه راهکار توفیق دولت وفاق ملی » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سید حامد مولانا است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
یقینا دولت چهاردهم برای موفقیت و تحقق برنامه‌های خود نیازمند کسب دستاورد ملموسی خصوصا در کوتاه‌مدت است از آنجا که تحقق‌بخشی از وعده‌ها نیازمند اجماع فراقوه‌ای و حتی بین‌المللی است، به نظر می‌رسد راهبرد «دالان توسعه» می‌تواند میانبر برای کسب مقبولیت ملی و دستاورد تاریخی برای دولت چهاردهم باشد. تا حدودی با این گزاره می‌توان همراه بود که «حل مسائل مهم کشور زدن یک کلید و دکمه نیست که مثل چراغ برق روشن یا خاموش شود. برای نمونه من هم معتقدم که اگر مساله فیلترینگ، زنان، روابط خارجی، صدا و سیما و... بهبود نیابد، هیچ اتفاق مثبتی نه تنها رخ نمی‌دهد، بلکه وفاق با جامعه شکست قطعی می‌خورد و هنگامی که چنین شد، وفاق درون ساختاری نیز با سرعت به قهقرا خواهد رفت.» (عباس عبدی، اعتماد 1403/715) لیکن از آنجا که به درستی دولت، هدف‌گذاری خود را وفاق ملی قرار داده است و کلید بخش معناداری از مشکلات یا دغدغه‌های رای‌دهندگان دست دولت یا حتی نظام حکمرانی کشور نیست و نیاز به اجماع بین‌المللی دارد، سوال اصلی این است برای کمک به توفیق دولت چه باید کرد؟ علی ربیعی، دستیار رییس‌جمهور در یادداشتی در روزنامه اعتماد دغدغه دولت را این‌گونه تبیین می‌کند: «مداقه در مباحث رییس‌جمهور حاکی از آن است که کودکان و زنان (خانواده)، از گروه‌های دارای اولویت در سیاست‌های اجتماعی دولت هستند. در این میان، علاوه بر اهمیت نقش مستقل زنان در ساختن ایران، نقش‌های مضاعف ایشان در پرورش نسل‌های بعدی نیز بسیار حایز اهمیت است.» 
حل مشکلات (Issues) پیچیده کشور نیاز به اخذ راهکارهای مناقشه‌برانگیز (controversial solution) و هزینه‌زا برای دولت است. لیکن موضوعات توسعه‌ای هیچ‌گونه معارض و مخالفتی را در هیچ سطحی از حاکمیت همراه ندارد که هیچ، در راستای تحقق اهداف ذاتی دولت و تکالیف نظام حکمرانی کشور طبقه‌بندی می‌شود. همگان بر این باور هستند که کشور در شرایط خطیر و خطرناکی تحویل دولت چهاردهم شده است؛ بحران‌های بین‌المللی، جنگ، ترور، چرخه فقر، ناترازی‌های گوناگون موارد نادری است که این صرفا دولت با آن روبه‌رو شده است؛ لیکن اگر مشکلات را به آتش تعبیر کنم تنها راه خاموش کردن آنها به دل آتش زدن است. طرفه آنکه در این شرایط است که اجرای پروژه‌های عمرانی و سخن گفتن از توسعه برای مردم امیدآفرین است و امید اکسیر موفقیت سیاست مداران و جلب رضایت مردم است. 
نیک می‌دانیم که جامعه هر چند از مشکلات دولت آگاه است، اما منتظر حکمران نمی‌ماند و تصمیم می‌گیرد؛ تدوین برنامه ملموس، هدفمند و قابل پایش در زمینه تولید مسکن برای قشر متوسط، احداث آزادراه‌ها و مسیر‌های مواصلاتی، راه‌اندازی پروژه‌های نیمه تمام، شروع به ساخت پروژه‌های خدمت‌رسان مانند ساخت استادیوم، بیمارستان، مدرسه در قالب برنامه توسعه کشور همچنین تبیین این برنامه برای جامعه می‌تواند بدون ایجاد تنش در سطوح حکمرانی تا حد زیادی دولت را در کسب رضایت عامه موفق کند. ممکن است دولت از لحاظ تامین مالی پروژه‌ها در مضیقه باشد، اما خبر خوب آن است که به لطف یارگیری مناسبی که از جامعه نخبگان کشور و به‌ کار گماردن ایشان صورت داده و به پشتوانه حمایت مردمی پتانسیل خلق این فرصت مهیا شده است. 
فلذا به نظر می‌رسد؛ می‌توان با ایجاد دالان توسعه بر مبنای اهداف توسعه پایدار و با شروع جدی فعالیت‌های سازندگی رضایت عامه را تا حدود زیادی تحصیل کرد. اینجانب؛ همواره بر تقدم «مردم‌سالاری دینی» بر «توسعه» پایبند بوده و هستم لیکن در مقطع فعلی تسریع در برنامه‌ریزی و شروع برنامه‌های توسعه کشور را عامل توفیق دولت چهاردهم و برگ برنده برای ارکان آن می‌دانم.