بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایران /متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
الیوت آبرامز-نماینده امور ایران در دولت اول ترامپ| مذاکرات ایران و آمریکا در 12 آوریل آغاز شد و دور اول به‌وضوح به سود ایران تمام شد. چرا؟
اولاً، ایالات متحده خواستار مذاکرات مستقیم بود، در حالی که ایران مذاکرات غیرمستقیم را ترجیح می‌داد. مذاکرات در عمان به‌صورت غیرمستقیم انجام شد و وزیر خارجه عمان نقش واسطه را ایفا کرد. به نظر می‌رسد که بین استیو ویتکاف نماینده آمریکا و عباس عراقچی وزیر امورخارجه ایران، یک گفت‌وگوی ابتدایی و دست دادن انجام شد، اما بیش از این پیش نرفت.
ثانیاً، انتقاد اصلی از برجام، توافق اوباما با ایران در سال 2015، این بود که فقط به موضوع سلاح‌های هسته‌ای پرداخت و از فعالیت‌های منطقه‌ای و برنامه موشکی ایران چشم‌پوشی کرد. طبق گزارش‌های رسانه‌ای، مذاکرات عمان فقط به مسائل هسته‌ای پرداخته‌ است. این دقیقاً همان چیزی است که ایران می‌خواهد.
ثالثاً، به نظر می‌رسد ایالات متحده از همان ابتدا علامتی از ضعف فرستاده است- با کنار گذاشتن هدف پایان دادن به برنامه هسته‌ای ایران. به گفته نیویورک تایمز: «آقای ترامپ و آقای ویتکاف نشان دادند که خط قرمز واقعی آنها این است که ایران هرگز قادر به ساخت سلاح هسته‌ای نباشد؛ با وجود درخواست‌های شدید مقامات دولت ترامپ پیش از مذاکرات مبنی بر اینکه ایران باید برنامه هسته‌ای خود را به طور کامل برچیند و همچنین برنامه موشکی‌اش و حمایت از نیروهای نیابتی منطقه‌ای را کنار بگذارد.» (فعلاً نادیده می‌گیریم که تایمز در یک گزارش خبری، درخواست برای توقف حمایت ایران از شبه نظامیان خارج از مرزهای خود و ساخت موشک‌های بالستیک قاره‌پیما را «شدید» توصیف کرده است.)
رویکردهای مذاکره‌ای آقای ویتکاف قابل درک نیست. او درست پیش از مذاکرات به وال استریت ژورنال گفت: «فکر می‌کنم موضع ما با برچیدن برنامه شما آغاز می‌شود. این موضع ما در حال حاضر است. البته این به آن معنا نیست که در حاشیه، راه‌های دیگری برای یافتن سازش میان دو کشورمان پیدا نکنیم. خط قرمز ما این است که برنامه هسته‌ای شما نباید به سمت تسلیحاتی شدن برود.» این تعریف یک امتیاز پیش‌دستانه است: «این خط قرمز من است-اما اگر نمی‌پسندید، خط قرمز دیگری پیدا می‌کنم.»
اگر هدف ویتکاف رسیدن به توافقی است که تنها شامل بازرسی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از برنامه سلاح‌های هسته‌ای ایران باشد، در حالی که ایران همچنان به حمایت از گروه‌هایی مانند حماس، حزب‌الله و انصارالله ادامه دهد و به توسعه موشک‌های دوربرد ادامه دهد، پس او خواهان همان برجام است.
رئیس‌جمهوری ترامپ در سال 2018 از برجام خارج شد و گفت: «توافق ایران یکی از بدترین و یک‌طرفه‌ترین معاملاتی است که ایالات متحده تاکنون وارد آن شده.» چرا؟ چون به گفته دولت او: «برجام ایران را غنی کرد و به رفتارهای آن قدرت بخشید، در حالی که در بهترین حالت، فقط توانایی ایران برای دستیابی به سلاح هسته‌ای را به تأخیر انداخت و اجازه داد تحقیقات و توسعه هسته‌ای را حفظ کند» و «برجام به تهدید برنامه موشکی ایران نپرداخت.»
بازار
در آنچه دولت ترامپ در برگه اطلاعاتی خود در 18 مه 2018 اعلام کرده، آمده است:
رئیس‌جمهوری ترامپ صراحتاً اعلام کرده که علاوه بر آنکه ایران هرگز نباید سلاح هسته‌ای بسازد، باید:
­­‐ هرگز موشک بالستیک قاره‌پیما (ICBM) نداشته باشد، توسعه هرگونه موشک هسته‌ای‌ را متوقف کند و از گسترش موشک‌های بالستیک به دیگران خودداری کند.
­­‐ حمایت خود از نیروهای منطقه‌ای نظیر حزب‌الله، حماس، طالبان و القاعده را پایان دهد.
­­‐ به جست‌و‌جوی علنی خود برای ضربه اسرائیل پایان دهد.
­­‐ تهدیدات خود علیه آزادی کشتیرانی بویژه در خلیج فارس و دریای سرخ را متوقف کند.
­­‐ به تشدید درگیری با ارسال تسلیحات به یمن پایان دهد.
­­‐ حملات سایبری علیه ایالات متحده و متحدان ما، از جمله اسرائیل را متوقف کند.
به نظر می‌رسد این خواسته‌ها در حال فراموش شدن هستند. اگر ترامپ به دنبال یک توافق سریع و سطحی باشد، ایران قطعاً با آن موافقت خواهد کرد- در ازای لغو بخشی یا تمام تحریم‌های آمریکا- و بار دیگر، توافقی حاصل خواهد شد که «ایران را غنی کرده و به رفتارهای آن قدرت خواهد بخشید، در حالی که در بهترین حالت، فقط دستیابی تهران به سلاح هسته‌ای را به تأخیر خواهد انداخت و اجازه ادامه تحقیق و توسعه هسته‌ای را خواهد داشت.»
با وجود یک تهدید نظامی بسیار معتبر علیه برنامه سلاح‌های هسته‌ای ایران، ایالات متحده می‌تواند خواسته‌های بسیار بیشتری را مطرح کند نسبت به آنچه اوباما و وزیر خارجه‌اش جان کری در سال 2015 انجام دادند. اما بر اساس اطلاعات اندکی که فعلاً در دسترس است، ویتکاف قرار است دقیقاً همان چیزی را به ایران بدهد که آنها می‌خواهند.
نیویورک تایمز در 11 آوریل گزارش داد که مقامات ارشد ایران با مذاکرات با ایالات متحده موافقت کرده اند. امتیازدهی پیش‌دستانه یادآور مذاکرات اوباما/کری است، که از همان آغاز پذیرفتند ایران می‌تواند اورانیوم غنی‌سازی کند، در حالی که پیش از آن، موضع واحد ایالات متحده، اروپا، روسیه و چین این بود که ایران نباید غنی‌سازی کند.