ایران پرسمان - خبرآنلاین /بر اساس یافته‌های جدید پژوهشگران گوشه‌ها و حفره‌های تاریک سطح ماه ممکن است میزبان حیات باشند
غزال زیاری: در مطالعه‌ای که به‌صورت پیش‌چاپ در پنجاه‌وششمین کنفرانس علوم ماه و سیارات ارائه شد، دانشمندان این فرضیه را مطرح کرده‌اند که مناطق دائماً در سایه ماه (موسوم به مناطق سایه‌دار دائمی یا PSR) شرایط مناسبی برای پناه دادن به شکل‌های میکروبی حیات دارند. این موضوع می‌تواند پیامدهای مهمی برای تلاش انسان در راستای اکتشاف در قمر سنگی زمین داشته باشد.
برخی از این مناطق سایه‌دار، میلیاردها سال است که نور خورشید را ندیده‌اند. این پدیده به دلیل انحنای اندک محور ماه رخ می‌دهد. با وجودی که این موضوع قبلاً هم شناخته شده بود، اما نکته تعجب‌برانگیز اینجاست که این مناطق تاریک، ممکن است از موجودات زنده در برابر اشعه فرابنفش مرگبار نیز محافظت کنند.

جان مورز، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشمند سیاره‌ای دانشگاه یورک انگلیس دراین‌باره گفت: «معمولاً در فضا، میکروب‌ها بر اثر گرمای شدید و تابش فرابنفش کشته می‌شوند؛ اما مناطق سایه‌دار دائمی، بسیار سرد و تاریک هستند و در نتیجه یکی از محافظت‌شده‌ترین محیط‌ها در کل منظومه شمسی برای گونه‌های میکروبی به شمار می‌روند؛ گونه‌هایی که معمولاً در فضاپیماها وجود دارند.»
مناطق سایه‌دار ماه، در حکم فریزری برای میکروب‌ها
به‌عبارت دیگر، این مناطق در عمل مثل یک فریزر (یخچال عمیق) عمل می‌کنند و میکروب‌ها را برای سال‌ها در حالت حفظ‌شده نگه می‌دارند.
مورز اضافه کرد: «گرچه میکروب‌ها در آنجا قادر به سوخت‌وساز، تولیدمثل یا رشد نیستند، اما احتمالاً تا دهه‌ها زنده می‌مانند؛ دقیقاً تا زمانی که خلأ فضایی باعث نابودی هاگ‌های آن‌ها شود. مولکول‌های آلی سازنده سلول‌های آن‌ها هم احتمالاً برای مدت بسیار طولانی‌تری پایدار باقی می‌مانند.»

آلودگی با میکروب‌های زمینی
احتمال آلودگی سطح ماه با میکروب‌های زمینی همواره یکی از نگرانی‌های جدی دانشمندان بوده است. فراتر از ملاحظات اخلاقی و فلسفی، یک دلیل عملی نیز وجود دارد: اینکه داده‌هایی که از محیط قمری گردآوری می‌شود، نباید به دلیل آلودگی از سوی زمین، خدشه‌دار شوند.
یکی از موارد مهم در این زمینه، بررسی مناطق سایه‌دار دائمی است که در سال‌های اخیر بیش از پیش مورد توجه محققان قرار گرفته‌اند.
حالا برنامه آرتمیس ناسا بر پایه فرود در نزدیکی قطب جنوبی ماه تنظیم شده است؛ جایی که بخش‌هایی از سطح آن، با سایه‌هایی ماندگار پوشیده شده‌ است. یکی از گودال‌های معروف این ناحیه به نام دهانه شَکلِتون به‌عنوان مکان بالقوه فرود در نظر گرفته شده است.

اما اگر این مناطق واقعاً بتوانند برای میکروب‌ها نقش فریزر را ایفا کنند، آلودگی‌های انسانی در این نواحی برای دهه‌ها یا حتی بیشتر باقی خواهد ماند (بسیار طولانی‌تر از سایر نقاط ماه) و این موضوع می‌تواند نسل‌ها تلاش برای اکتشافات قمری را به عقب بیندازد و نکته نگران‌کننده‌تر اینجاست که شاید این اتفاق همین حالا هم افتاده باشد.
مورز در ادامه گفت: «احتمال اینکه مناطق سایه‌دار دائمی پیش از این به میکروب‌های زمینی آلوده شده باشند، کم است اما صفر نیست. چندین فضاپیما در این مناطق یا نزدیک آن‌ها سقوط کرده‌اند. با وجودی که همه این فضاپیماها با سرعت بالایی برخورد کرده‌اند، اما تحقیقات پیشین نشان داده‌اند که تعداد اندکی از هاگ‌های میکروبی می‌توانند از چنین برخوردهایی جان سالم به در ببرند (حتی در برخورد با موادی مشابه خاک ماه) و اگر چنین میکروب‌هایی از آن برخوردها جان سالم به در برده باشند، احتمالاً در سطح وسیعی پراکنده شده‌اند.»
منبع: futurism