بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ابتکار / «مذاکره آری یا خیر؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دیرزمانی است که مذاکره ایران و آمریکا بحث جاری و ساری جریانات داخلی ایران است. موضوع مذاکره همچون موضوعات بیشماری به دوقطبی موافقین و مخالفین دامن زده است. از نگاه حکومت، اصل مذاکره هیچ‌گاه تابو تلقی نشده است، اما ذکر شرایط و پیش‌بینی فواید و مضار آن، ابهام در استراتژی ایجاد کرده است.
موافقین و مخالفین هم یکدست و یکپارچه نیستند. از موافق و مخالف سینه‌چاک تا موافق و مخالف مشروط را شامل می‌شوند. البته در ادوار گذشته، همواره ایران و آمریکا به صورت موردی و در شکل علنی و مخفی با هم مذاکره داشته‌اند. اکنون با حضور مجدد ترامپ و انتخاب رویکرد تهاجمی در موضوعات بین‌المللی و شعار «صلح با قدرت»، بحث مذاکره یک‌بار دیگر نقل محافل شده است. سؤال محوری این است: آیا باید با دولت تمامیت‌خواه آمریکا مذاکره کرد یا خیر؟ در صورت مثبت بودن جواب، فواید محتمل آن چیست؟
مخالفین با استناد به مذاکرات برجامی و فرجام خروج آمریکا و نمایش مذاکره جنجالی و تحقیرآمیز ترامپ و زلنسکی، مدعی‌اند که هیچ خیری در مذاکره نیست.
نگارنده هم معتقد است با ترامپ کنونی انتظار خیر نباید داشت، ولی خطای مخالفین این است که گمان می‌کنند مذاکره لزوماً باید به خیر منتهی شود. این در حالی است که مهم‌ترین هدف در مذاکره با دشمن «دفع شر» است و دفع شر خود رویه سکه جلب خیر است.
بازار
شوربختانه زیر پوست دنیای کنونی را دشمنی‌ها تشکیل داده است. هیچ کشوری خیر و دوستی کشور دیگری را نمی‌خواهد. دولت آمریکا به دلیل خصلت تمامیت‌خواهی هیچ دوست واقعی ندارد و صف طولانی از کشورهای دشمن را مقابل خود دارد.
هنر کشورها این است که جایشان و جای سبدشان در صف دشمنی را تعیین کنند. در اکثر موارد، مذاکرات با دولت تمامیت‌خواه آمریکا برای تعیین جای سبد دشمنی است. مهم است که کجای صف دشمنی ایستاده‌ای. کشوری که در پیشانی صف دشمنی قرار دارد، هزینه نفر اول را می‌پردازد؛ برعکس کشوری که در انتهای صف دشمنی باشد، هزینه کمتری می‌پردازد. ایران به هدف جابجایی سبدش در صف دشمنی با دولت آمریکا، می‌تواند مذاکره نماید.
چهل و اندی سال است که ایران نفر اول صف است و هزینه نفر اول را می‌پردازد. معتقد نیستم که می‌توان از طریق مذاکره با دولت آمریکا دوست شد، ولی می‌توان با مذاکره جای سبدمان را در صف دشمنی (که عامل و منشأ آن آمریکاست) تغییر داد و از هزینه‌های آن کاست.