بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا / خداوند در آیه 103 سوره آل عمران می‌فرماید: «و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید».
 ماه رمضان ماه نزول قرآن است و همه ما باید تلاش کنیم در این ماه هر روز یک جز قرآن تلاوت کنیم و در کنار تلاوت، تدبر در قرآن و آوردن قرآن به متن زندگی نیز ضروری است.
پرداختن به تفسیر آیات باعث تقویت ایمان و امید در جامعه می شود بر همین اساس در این 30 روز ماه مبارک رمضان هر روز یک آیه از آیات «زندگی با آیه ها» که مربوط به توحید، نبوت و ایمان است انتخاب شده که راحت‌تر مفاهیم قرآنی در جامعه تبیین شود.
چهارمین آیه‌ای که به آن پرداخته شده آیه 103 سوره آل عمران در خصوص‌ رفتن در راه و مسیر خداوند متعال است. خداوند در این آیه می فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا / و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید».
وقت یکی شدن است
در تفسیر این آیه برای زندگی امروزمان می‌توان گفت:
کمی دورتر که بایستی، قدری که از میدان‌های کوچک و پست ارتفاع بگیری، در تصویر بزرگتر متوجه حقیقت‌های تازه‌ای می‌شوی؛ مثلا می‌فهمی در چشم کسی که قبله اول ما را به آتش می‌کشد، تفاوتی ندارد که ما با دست باز نماز بخوانیم یا دست بسته، که سر روی مهر بگذاریم یا روی فرش. که اهل غزه و لبنان و سوریه باشیم یا ایران. که حتی در کدام دسته‌بندی‌های سیاسی جاگرفته باشیم. که حتی در انتخابات رایمان را به اسم چه کسی در صندوق انداخته باشیم! در نگاه دشمن، همه ما مسلمانیم و به یک اندازه سزاوار دشمنی. پس چرا ما در دسوتی و محبت پراکنده باشیم؟
اما خداوند در این آیه از ما خواسته است:
همگی به قرآن و سنت پیامبر چنگ بزنیم و از تفرقه دوری کنیم و شکرگذار نعمت بزرگ وحدت و برادری باشیم.
برای عمل به این آیه در زندگی خود می‌توانیم:
*در محیط خانواده یا اجتماع، مراقب باشیم با غیبت، تهمت و قضاوت عجولانه تخم دشمنی نکاریم.
*اختلاف‌ها و سوءتفاهم‌ها را با گفت‌وگو و محبت رفع کنیم و بین دیگران آشتی برقرار کنیم.
*در فضای مجازی، قبل از نشر هر مطلبی، به تاثیر آن بر وحدت و انسجام جامعه فکر کنیم.
*در واکنش نشان دادن و برخورد با دیگران مطمئن شویم مطابق دستورات خداوند در قرآن عمل می‌کنیم.
وصیت یک شهید
شهید محمدرضا چمنی در وصیت خود نوشته است:
«5نفری در کمین گروهک‌های مسلمان فریب خورده گیر افتادند. صبح شروع کردند به اعدامشان، آخرین نفرشان محمدرضا چمنی بود. نخبه بود؛ مخترع و دانشجوی دانشگاه شریف، اما اهل مطالعات دینی و شاگردی علما. صدای اذان بلند شد، اجازه گرفت قبل از اعدامش نماز بخواند؛ همین شد بهانه صحبت با دشمن؛ آنقدر از اشتراکات گفت و گفت تا در دلشان اثر گذاشت. آخر کار 120 نفرشان را با صحبت و با امان نامه‌ای که از سپاه گرفت به دامن انقلاب برگرداند».