بزرگنمايي:

ایران پرسمان - تسنیم /رئیس سازمان فضایی ایران گفت: دو پرتابگر عمده (سیمرغ و قائم 100) توسط نیروی هوافضای سپاه و وزارت دفاع در حال توسعه هستند که امکان رسیدن به مدار لئو را تا اجرام معینی را فراهم کرده‌اند و می‌توان گفت که در آستانه تثبیت کامل این مدار قرار داریم.
دکتر حسن سالاریه؛ رئیس سازمان فضایی ایران در خبرگزاری تسنیم حاضر شد و به سؤالات خبرنگار حوزه فضایی تسنیم پاسخ داد.
آخرین وضعیت ماهواره‌های ایران در مدار و ماهواره‌های درحال‌ساخت، میزان پیشرفت صنعت فضایی ایران باتوجه به اسناد بالادستی، ماهواره‌های آماده پرتاب ایران، پایگاه فضایی چابهار، پروژه زیست فضا و اعزام انسان به فضا از جمله موضوعات مطرح‌‌شده در این مصاحبه است.
دکتر حسن سالاریه؛ رئیس سازمان فضایی ایران در پاسخ به این موضوع؛ "آیا ایران در مدار لئو به تثبیت رسیده است؟ برای رسیدن به مدار ژئو و مدار 36 هزار کیلومتری آیا پرتابگرها و فناوری‌های مرتبط را در اختیار داریم؟ و چه زمانی به مدار ژئو خواهیم رسید" گفت: در مدار لئو، از آنجا که می‌توانیم ماهواره‌هایی با اجرام زیر 100 کیلوگرم را از طریق پرتابگر قائم 100 به مدار لئو یا ارتفاع پایین تزریق کنیم، پیشرفت‌های خوبی داشته‌ایم. سه پرتاب موفق متوالی با این پرتابگر انجام شده که این نشان‌دهنده تثبیت فناوری است. البته لازم است کیفیت پرتاب‌ها بهبود یابد و قابلیت اطمینان آن‌ها افزایش پیدا کند.
سالاریه گفت: پرتابگر سیمرغ نیز اخیراً موفق شده است جرمی حدود 300 کیلوگرم را در مدار لئو قرار دهد. این دستاورد مهمی است، زیرا سال گذشته هم در بهمن‌ماه پرتاب موفقی داشتیم و پرتاب اخیر در آذرماه نیز موفقیت‌آمیز بود. این دومین پرتاب متوالی موفق با این پرتابگر بود و امیدواریم پرتاب‌های آینده نیز همین روند را ادامه دهند.
رئیس سازمان فضایی ایران تصریح کرد: دو پرتابگر عمده توسط نیروی هوافضای سپاه و سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع در حال توسعه هستند که امکان رسیدن به مدار لئو را تا اجرام معینی را فراهم کرده‌اند و می‌توان گفت که در آستانه تثبیت کامل این مدار قرار داریم اما برای قرار دادن اجرام سنگین‌تر در این مدار، باید توسعه پرتابگرهای جدیدی با سوخت جامد، مایع یا ترکیبی توسعه یابد. این پرتابگرها باید اجرام بالاتری را در مدار قرار دهند و توانایی رقابت بین‌المللی داشته باشند، هزینه کمتری ایجاد کنند و تعداد پرتاب‌ها نیز افزایش پیدا کند.
.
وی خاطرنشان کرد: حرکت در مدار لئو اگر ادامه پیدا کند، به مرور زمان این پرتابگرها کیفیت بهتری خواهند داشت و هم امکان قرار دادن اجرام سنگین‌تر در مدار می‌شود. این گام‌ها پیش‌نیاز تثبیت کامل در لئو هستند. در نتیجه، این که بگوییم در مدار لئو تثبیت کامل انجام شده یا خیر، به وزن اجرامی که به این مدار می‌فرستیم بستگی دارد و اینکه با چه جرمی مدار لئو را تثبیت کردیم؟ درتوسعه نسل جدید پرتابگرها این موضوع مورد توجه قرار گرفته است. 
سالاریه گفت: در خصوص مدار ژئو و ارتفاع بالا باید توجه داشت که این مسیر از مدار لئو عبور می‌کند. به این معنا که ابتدا باید بتوانیم اجرام سنگین را در لئو قرار دهیم تا امکان رسیدن اجرام کمتر به مدار ژئو و ارتفاع بالا فراهم شود و بنابراین این دو تکنولوژی در طول یکدیگر قرار دارند یعنی من اگر بتوانم لئوی جرم بالا را تثبیت کنیم به این معناست که به ژئو به جرم پایین‌تر می‌رسم چراکه در اینجا بحث انرژی مطرح است و شما باید بتوانید مانور مداری بدهید، انرژی بیشتری در پرتابگرها ذخیره کنید و به عملیات برسانید و نتیجه آن رسیدن به مدار ژئو است.
وی گفت: ازطرفی توسعه بلوک‌های انتقال مداری (Upper Stage) نیز ضروری است. این بلوک‌ها به ما کمک می‌کنند که بدون نیاز به پرتابگرهای بسیار قدرتمند، ماهواره‌های سنگین‌تری را به مدار ژئو منتقل کنیم.
سالاریه در پاسخ به این سوال که آیا با توسعه بلوک‌های انتقال مداری، احتیاجی به ساخت پرتابگرهای قوی وجود دارد یا خیر؟ گفت: اینها جزئی از یکدیگر هستند یعنی پرتابگر و بلوک انتقال مداری بایستی همزمان توسعه پیدا کنند. پرتابگرها باید توسعه پیدا کنند که اجرام بالاتری را در مدار پایین بگذارد و بلوک انتقال مداری نیز بایستی توسعه پیدا کند ماهواره‌های سنگین‌تری را در مدار ارتفاع بالا بگذارد.
رئیس سازمان فضایی ایران گفت:‌ در فرایند توسعه پرتابگرها معمولاً اصل ماژولاریتی رعایت می‌شود. به این معنا که با کنار هم قراردادن استیج‌های مختلف، می‌توان اهداف مختلفی را براساس نیازهای ما محقق کرد. این نیازها ممکن است شامل تزریق تعداد زیادی ماهواره به مدار لئو یا ارسال یک ماهواره به مدار ژئو باشند. توسعه هم‌زمان پرتابگرها و بلوک‌های انتقال مداری به ما کمک می‌کند تا ترکیبات مختلفی را برای پاسخ به نیازهای متنوع طراحی و اجرا کنیم.