چاپ

ایران پرسمان - ایسنا /گاهی احساس تنهایی بخشی طبیعی از زندگی است،؛ اما وقتی این احساس به یک وضعیت مزمن تبدیل شود، ممکن است اثرات عمیقی بر سلامت انسان داشته باشد. پژوهش تازه‌ای نشان می‌دهد که این مسئله برای زنان در میانسالی می‌تواند بسیار جدی‌تر از آن باشد که پیش‌تر تصور می‌شد.
موضوع احساس تنهایی و تأثیر آن بر سلامت روانی و جسمی افراد، سال‌هاست که مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که تنهایی می‌تواند با بیماری‌هایی مانند افسردگی، زوال عقل، بیماری‌های قلبی و دیابت ارتباط داشته باشد. با این حال، بیشتر این تحقیقات تنها به همبستگی‌ها اشاره داشتند و شواهد محکمی از رابطه علت و معلولی وجود نداشت. در همین حال، زنان میانسال به‌خصوص در دورانی از زندگی قرار دارند که با تغییرات عمده‌ای از جمله مسئولیت نگهداری از کودکان یا والدین سالمند، ورود به دوران یائسگی، بازنشستگی یا ترک خانه توسط فرزندان مواجه می‌شوند؛ شرایطی که ممکن است احساس انزوا و کاهش ارتباطات اجتماعی را تشدید کند.
پژوهشگران دانشگاه سیدنی با همکاری دانشگاه نیوساوث‌ولز و دانشگاه وسترن سیدنی، برای بررسی این موضوع تحقیقی انجام داده‌اند که برای اولین بار توانسته است رابطه‌ای علّی میان تنهایی مزمن و مرگ زودرس در زنان میانسال نشان دهد.
این تحقیق توسط پروفسور ملودی دینگ از دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه سیدنی سرپرستی شده و با همکاری دکتر نتا هاگانی به انجام رسیده است. آن‌ها با استفاده از داده‌های طرح طولی سلامت زنان در استرالیا که از سال 1996 آغاز شده و وضعیت بیش از 57 هزار زن را بررسی کرده، به این نتایج رسیده‌اند.
روش انجام این مطالعه بر پایه داده‌هایی بوده که هر سه سال یک بار از شرکت‌کنندگان جمع‌آوری شده است. پژوهشگران زنانی را بررسی کرده‌اند که در آغاز مطالعه بین 48 تا 55 سال سن داشتند و وضعیت سلامت آن‌ها را طی 15 سال بعد دنبال کرده‌اند. پرسش‌ها شامل ارزیابی سطح سلامت و همچنین احساس تنهایی شرکت‌کنندگان بوده است.
نتایج این تحقیق نشان داد زنانی که در طول 15 سال هیچ‌گاه احساس تنهایی نداشته‌اند، احتمال مرگ زودرس حدود 5 درصدی داشته‌اند؛ اما این رقم برای زنانی که در تمام دوره احساس تنهایی را گزارش کرده‌اند، به 15 درصد یعنی سه برابر افزایش یافته است.
همچنین مشخص شد هرچه احساس تنهایی مکررتر و ماندگارتر باشد، خطر مرگ نیز بیشتر می‌شود. این رابطه به‌صورت «وابسته به میزان» بوده، به این معنا که دفعات بیشتر تجربه تنهایی با افزایش احتمال مرگ زودرس همراه بوده است.
این یافته‌ها از آن جهت اهمیت دارند که تنهایی را به عنوان یک عامل خطر واقعی و قابل اندازه‌گیری در نظر می‌گیرند؛ عاملی که مانند فشار خون بالا یا کلسترول باید توسط پزشکان مورد ارزیابی قرار گیرد. پژوهشگران همچنین تأکید کرده‌اند که آگاهی عمومی درباره تنهایی باید افزایش یابد تا این احساس طبیعی کمتر با شرم و سکوت همراه باشد.
مقاله علمی وفنی مربوط به این پژوهش در نشریه پزشکی BMJ Medicine منتشر شده که یکی از مجلات وابسته به سازمان BMJ (گروه انتشارات پزشکی بریتانیا) است.