چاپ

ایران پرسمان - راسخون / راحتی، سرعت، به‌صرفه بودن و انتقال تعداد بالای مسافر و بار موجب مجذوب شدن تجار و بازرگان ایران و پیگیری ساخت خط آهن در ایران شد. آنان از طریق نمایندگان اتاق بازرگانی و همکاران خود در مجلس شورای ملی پیگیری سمج‌واری را برای احداث خط آهن سراسری شروع کردند.
بالاخره تاجر‌های مطرحِ ایران در واپسین روز‌های عمر سلطنت احمد شاه قاجار و در پاییز سال 1303 جلسات مشترکی با برخی نمایندگان پنجمین دوره مجلس شورای ملی برگزار کردند و برای ساخت راه‌آهن وعده دادند حاضرند با تشکیل شرکتی خصوصی بخشی از هزینه‌های احداث خط آهن را بپردازند.
به دنبال پیگیری آنان، یکی از نمایندگان مجلس پنجم شورای ملی به نام «زین‌العابدین رهنما» در 19 آذر 1303 طرحی را با 18 امضا به هیات رییسه این مجلس تقدیم کرد. براساس طرح رهنما دولت اجازه می‌یافت از محل اعمال انحصار و بستن عوارض بر واردات قند، شکر، چای و شیرینی‌جات به دولت در ازای صدور مجوز برای عوارض کالا‌های مذکور از سوی وزارتخانه مربوطه در ازای عوارض واردات هر مَن قند، شکر و شیرینی‌جات 2 قِران و به ازای واردات هر مَن چای 6 قِران عوارض از تجار و بازرگانان کشور دریافت کند تا پس از تجمیع عوارض دریافتی هزینه احداث ساخت راه‌آهن سراسری در ایران فراهم شود.
با فراهم شدن مقدمات کار و مشخص شدن محل احداث ساختمان مرکزی راه‌آهن، کلنگ احداث این ساختمان در تاریخ 22 مهر 1306 با حضور رضا پهلوی، علی منصور وزیر طرق و شوارع و میرزا حسین پیرنیا مقلب به موتمن‌الملک که از 20 بهمن 1305 رییس ششمین دوره مجلس شورای ملی شده بود، کمی دورتر از دروازه گمرک تهران در محل فعلی میدان راه‌آهن تهران به زمین زده شد و از تاریخ 4 اسفند 1305 با تصویب لایحه احداث خط آهن سراسری کار ساخت خط آهن 1394 کیلومتری در سه مسیر جنوب، شمال و مرکز ایران شروع شد.