چاپ

ایران پرسمان - اعتماد / « گردشگری و صلح » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته غلامحیدر ابراهیمبای سلامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روز جهانی گردشگری امسال (27 سپتامبر2024) به اهتمام سازمان جهانی گردشگری (UNWTO) روز «گردشگری و صلح» نام گرفته است. گردشگری و صلح همزاد یکدیگرند و در فرآیند میهمانی و میزبانی است که همزیستی مسالمت پدید می‌آید.این نام‌گذاری مناسب به این دلیل اهمیت دارد که اکنون دوجنگ خانمان‌سوز در جهان جاری است از یک سو در فلسطین و لبنان روزانه با جنایات آشکار رژیم صهیونیستی در پیش چشم جهانیان بسیاری از انسان‌های بی‌گناه جان خود را از دست می‌دهند و اینک عدد آن کشتگان از 40 هزارنفر دریک سال فراتر رفته و بیشتر آنها کودکان و زنان بی‌پناه و آواره هستند. ازدیگر سو روس‌ها به اوکراین تجاوز کرده‌اند و با آتش جنگ آنها هرروز عده‌ای از مردم دو طرف به خاک وخون کشیده می‌شوند و از بین می‌روند. امروز «صلح» و زندگی مسالمت‌آمیز گمشده مردم جوامع غرب آسیا‌ست مردمی که یا در آتش جنگ می‌سوزند یا به‌شدت در معرض تهدید هستند . در فرآیند پیشرفت بشر «گردشگری» شاخص توسعه و امنیت است و «صلح»شرط اصلی و لازم تحقق این پدیده پیچیده فرهنگی و اقتصادی است. گردشگری به عنوان بزرگ‌ترین پدیده اجتماعی جامعه مدرن، به تدریج در بستر یک صنعت فرابخشی به محور تحولات نظام اجتماعی در همه جوامع تبدیل شده و نقش عمده‌ای را در تعیین راهبردهای ملی و بین‌المللی پیدا می‌کند؛ به گونه‌ای که اکنون توسعه و امنیت کشورها و شهرهای بزرگ را بر حسب فرآیند میزبانی و میهمانی و حضور دیگر مردمان در آنها می‌سنجند؛ به عبارت دیگر در دنیای امروز، گردشگری شاخص توسعه بوده و در نظریه‌های اقتصادی و اجتماعی نوین، هر کشوری که گردشگری ندارد عقب‌مانده، توسعه‌نیافته و ناامن تلقی می‌شود. در رویکردی بین‌المللی گردشگری در ابعاد فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیست یک جریان پرقدرت جهانی به حساب می‌آید چنان‌که آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد می‌گوید: جهان می‌تواند و باید قدرت گردشگری را تحت کنترل درآورد. هنگامی سالانه بیش از یک میلیارد و 500 میلیون نفر در کمال آرامش از مرزهای بین‌المللی عبور می‌کنند و در فرآیند خدمات سفر، تحقق مهمانی و میزبانی را با صلح و شادی رقم می‌زنند مفاهیمی چون « دیپلماسی عمومی»، دیپلماسی گردشگری» و افزایش «قدرت نرم» با دستیابی به این پدیده راهبردی معنادار می‌شود. تحول ساختار تولید و خدمات در عصر فراپست مدرن و گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات مزید بر علت شده است و با توسعه مفاهیم پروسه «جهانی شدن» از طریق رواج اقتصاد مشارکتی (Sharing Economy) و بهره از ظرفیت‌های معطل مانده دارایی‌ها وکاهش هزینه‌ها تحول ‌و ‌انقلابی بزرگ در ارتباط، هم‌پذیری و همزیستی میهمانان و میزبانان را در سراسر جهان فراهم کرده است. گسترش پدیده و توسعه صنعت گردشگری ازیک سو محتاج «صلح» و « آرامش» جوامع است و از سوی دیگر توسعه گردشگری و رفت وآمد انسان‌ها و شکل‌گیری آسان‌تر سفر و به ویژه گردشگری خارجی به منزله نوعی از « دیپلماسی عمومی» در جلوگیری از جنگ موثر است و به تحقق «صلح ملت‌ها» و «همزیستی بشر» کمک می‌کند. در یک نگاه اجمالی کشور‌هایی که با سیاستگذاری‌های درست و تخصصی تسهیلات و رفاه بیشتری برای ورود گردشگران فراهم کرده‌اند و با راهبردهای توسعه گردشگری تبدیل به مقاصد اصلی شده‌اند از پویایی فرهنگ و درآمد اقتصادی بیشتری برخوردار شده‌اند و از نظر دیپلماسی دارای «قدرت نرم » بالاتری هستند. این نوع قدرت بر اقناع و جذابیت استوار است و به شکل پذیرش تجلی می‌کند و موجبات « صلح » ‌هماهنگی و همبستگی را بیشتر فراهم می‌کنند. از رویکرد اقتصادی، گسترش دیپلماسی گردشگری و حمایت از گسترش مقاصد گردشگری برای هر کشور علاوه بر دیگر کارکردهای مفید توسعه این صنعت، یک نوع ازسرمایه‌گذاری خارجی در داخل همان کشور محسوب می‌شود. ورود گردشگران از دیگر کشور‌ها به منزله ارایه خدمات با هدف کسب درآمد ارزی و توسعه صادرات به صورت بهینه است که موجبات کارآفرینی، نوآوری، ایجاد اشتغال و امنیت را در داخل کشور نیز فراهم می‌کند. اکنون توسعه توریسم بین‌المللی یکی از عوامل ارزیابی سیاست‌گذاری‌های کلان و به ویژه سیاست خارجی و ارزیابی عملکرد وزارت‌خانه‌ها و سفارت‌خانه‌های هر کشور به حساب می‌آید. پیش از رونق صنعت گردشگری ارزیابی عملکرد بیشتر وزارت‌خانه‌ها و سفارتخانه‌ها در قالب ارائه انواع برنامه‌های فرهنگی و آموزشی و برگزاری همایش‌ها در کشور مقصد انجام می‌شد ولی اکنون همه دریافته‌اند که توسعه توریسم بین‌المللی که بیشتر به صورت خودجوش است، به عنوان یک شاخص بااهمیت بیش از سیاست‌های رسمی و تشریفاتی بر ابعاد فرهنگی و اقتصادی و تعامل ملت‌ها اثر می‌گذارد.