چاپ

ایران پرسمان - انتخاب / استفاده گسترده حزب‌الله از تسلیحات استراتژیکش یعنی موشک‌های نقطه‌زن بلند برد و میان برد که می تواند لطمه ای جدی به ارتش و تاسیسات زیرساختی استراتژیک در مرکز اسرائیل وارد سازد، بستگی به آن دارد که ایران مجوز چنین اقدامی را به حزب الله بدهد.
آموس هارل در روزنامه هاآرتص نوشت: پاسخ نسبتا محدود حزب الله به حملات اسرائیل می تواند نشان دهنده وضعیت دشوار در رده های بالای تصمیم گیری این سازمان باشد. اما حزب الله همچنان از توانمندی های موشکی قابل توجهی برخوردار است و انتظار نیز نمی رود که ارتش اسرائیل در آینده نزدیک بتواند این حملات را متوقف سازد. بنابراین دستیابی به توافقی که تهدیدات از سوی شمال را مرتفع نماید سریع به دست نخواهد آمد.

در ادامه این مطلب آمده است: روز چهارشنبه صبح، حزب الله برای اولین بار از زمان آغاز جنگ غزه در حدود یک سال قبل، موشکی را به مرکز اسرائیل شلیک کرد. این موشک سطح به سطح با موفقیت توسط سامانه دفاع هوایی زنجیر داوود ساقط شد. به رغم به صدا در آمدن صدای آژیرهای خطر در بخش های گسترده از از مرکز اسرائیل، انهدام این موشک هیچ مصدومی در پی نداشت. حزب الله اعلام کرده که در پاسخ به ترورها و انفجار پیجرهای هفته گذشته موشک بالستیک " alt="ایران پرسمان" width="100%" />

از بسیاری جهات این شلیک حزب الله توپ را به زمین اسرائیل می اندازد. رهبران اسرائیل باید تصمیم بگیرند که آیا به صورت سیستماتیک دامنه حملات را گسترش داده و مناطق تحت تسلط حزب الله در جنوب بیروت را که تاکنون صرفا شاهد حملات هدفمند بوده زیر آتش خواهند برد یا نه.
حملات متقابل نسبتا محدود حزب الله احتمالا می تواند نشان دهنده میزان آسیب وارد شده به سامانه های فرماندهی و کنترل این سازمان باشد. اما سیاست حزب الله ممکن است تغییر کند و این سازمان توانمندی های لازم را برای وارد کردن آسیب قابل توجه به اسرائیل هم در شمال و هم در مرکز کشور را دارد. بنابراین علیرغم ضربه های سنگینی که حزب الله در هفته گذشته متحمل شده، بهتر است مرتکب اشتباه خوش بینی بیش از حد نشویم. اما حتی اگر تاخیر در ارسال پاسخ نتیجه تامل حزب الله باشد، به نظر می رسد که این تصمیم بدان علت است که حزب الله درک می کند حمله به مرکز اسرائیل منجر به حمله مرگبار و متمرکز اسرائیل به محله ضاحیه، مرکز شیعه نشین جنوب بیروت خواهد شد که بسیاری از پناهجویان از روستاهای جنوب به آنجا پناه برده اند.
استفاده گسترده حزب الله از تسلیحات استراتژیکش یعنی موشک های نقطه زن بلند برد و میان برد که می تواند لطمه ای جدی به ارتش و تاسیسات زیرساختی استراتژیک در مرکز اسرائیل وارد سازد، بستگی به آن دارد که ایران مجوز چنین اقدامی را به حزب الله بدهد. تهران این توانمندی را برای ایجاد بازدارندگی در برابر حمله اسرائیل به تاسیسات هسته ای خود در لبنان مستقر ساخته است. تهران اکنون باید تصمیم بگیرد که آیا استفاده از آنها در مقطع فعلی و در وضعیتی که به دلیل حمله هماهنگ نشده حماس و اصرار حزب الله بر حمله به اسرائیل پیش آمده، توجیه پذیر است یا نه.
مقام های نظامی اسرائیل امیدوارند ادامه حملات هوایی «پتانسیلی برای دستیابی به یک توافق ایجاد کند» که بتوان از آن برای دستیابی به توافق جدیدی که خطر حزب الله را کاهش دهد استفاده کرد. اما این اتفاق سریع رخ نخواهد داد و در هر صورت هدف تل آویو ادامه این حملات است.
گرگ کارلستروم، خبرنگار خاورمیانه اکونومیست در توئیتی نوشت: «با گذشت چندین ماه، فشار بر دولت اسرائیل افزایش یافته و نتانیاهو پذیرش بیشتری نسبت به افزایش تنش و ریسک پذیری در لبنان پیدا کرده است... اما اگر سید حسن نصرالله به سیاست اقدامات تلافی جویانه محدود پایبند باقی بماند، این یک نبرد نامتعادل خواهد بود. اسرائیل تسلط روشنی در تنش زایی دارد. اما باید دید استراتژی اش چیست؟ اگر ایده این است که حزب الله به سرعت کوتاه خواهد آمد و با اجرای قطعنامه 1701 شورای امنیت موافقت خواهد نمود، به نظر می رسد که این خیال خامی بیش نیست. چنین کاری منطقی خواهد بود اما موجب تضعیف جایگاه حزب الله خواهد شد. اگر اسرائیل برای یک تهاجم زمینی جهت ایجاد یک ضربه گیر در داخل لبنان آماده می شود، تاریخ و عقل سلیم به ما می گوید که این کار حماقت خواهد بود. و اگر نتانیاهو فکر می کند لبنانی های وحشت زده و خسته، علیه حزب الله به پا خواهند خواست این نیز خیالی خام است.»
تاکنون هیچ کس راه مناسبی برای برون رفتن سید حسن نصرالله از وضعیت فعلی پیشنهاد نداده است. ایالات متحده هنوز از خواب بیدار نشده است. جو بایدن رئیس جمهور آمریکا هرچند در سخنرانی روز سه شنبه خود در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک به شکلی احساسی درباره گروگان های اسرائیل در غزه صحبت کرد و خواستار پایان جنگ در غزه و لبنان شد، اما هیچ راه جدیدی برای برون رفت از مخمصه کنونی ارائه نکرد. ممکن است سر و صدای زیادی درباره یک توافق جدید احتمالی به راه افتاده باشد که راه حل ها برای غزه و لبنان را با هم ادغام می کند، اما تاکنون هیچ پیشرفت عملی ای به دست نیامده است. به نظر می رسد که بایدن در سخنرانی سه شنبه شب خود در مجمع عمومی تلاش داشت روزهای باقی مانده تا پایان دوران ریاست جمهوری اش را بشمارد. مشاوران ارشد او وقتی پای ارائه راه حلی برای بحران های پیچیده و رو به وخامت خاورمیانه به میان می آید هیچ انرژی بالایی از خود نشان نمی دهند.
نتانیاهو که تا عصر روز سه شنبه در حال بررسی زمان و طول سفر خود برای شرکت در نشست سالانه سازمان ملل بود، می تواند چند نکته از رئیس جمهور سالخورده آمریکا درباره ابراز همدردی با خانواده های گروگان ها و کشته شدگان بیاموزد. در حالی که حامیانش بار دیگر او را نابغه ای استراتژیک خطاب می کنند که درست پس از به زانو درآوردن حماس ضربه سنگینی به حزب الله وارد کرد، او علاقه چندانی به مطرح کردن موضوع گروگان ها ندارد. طبق معمول، موفقیت های عملیاتی متعلق به اوست و شکست ها متعلق به زیردستانش.
در میان حامیان او کسانی قرار دارند که دارند ایده های دیگری را مطرح می سازند: شاید حمله زمینی به جنوب لبنان و برقراری مجدد منطقه امنیتی (نتانیاهو خودش ظاهرا چندان به این گزینه علاقمد نیست، حداقل درباره حمله زمینی)؛ یا شاید در اختیار گرفتن مجدد کنترل بخش شمالی نواز غزه و اشغال آن