ایران پرسمان - خراسان /عروسی تو باغ خیلی کیف میده؛ هوای آزاد، غذا قشنگ سرد میشه و نیازی به فوت کردن نیست؛ درخت هم هست و نورافشانی و از این حرفا. به‌شرط این‌که واقعاً باغه باغ باشه نه باغچه. بعدشم آدرسش رو بشه با مسیریاب گوشی پیدا کرد. جدیداً بعضی از فک و فامیل هم می‌خوان تو باغ باشن؛ هم تو باغ نیستن که باغ خوب هزینه‌اش بالاست؛ برای همین یک باغ‌هایی دعوت می‌شیم که فقط فضای بازه. مسیرش هم شبیه این فیلم‌های ترسناکه که یک نفر تو تاریکی و جاده‌های فرعی گم شده و هر لحظه ممکنه قاتل زنجیره‌ای بیاد سراغش. به‌طور مثال باغ یکی از رفقا دعوت بودیم، از روی کارت هیچی نفهمیدیم، زنگ زدیم به یکی که زودتر از ما رسیده بود، این جوری آدرس داد: جاده رو میای بالا، به یک فرعی می‌رسی که آسفالت نشده، بعد میری چپ، به یک فرعی دیگه می‌رسی که فرعی هم نشده اصلاً، مواظب باش اگه یه‌ذره فرمون رو بگیری چپ ممکنه بیفتی تو دره، میای بالا، لاستیک زاپاس داری؟ چون جاده داغونه، به یک گله سگ می‌رسی، براشون یک چیزی بنداز که بهت حمله نکنن. بعد یه پیرمرد ترسناک و تنها وسط جاده می‌بینی، به پاهاش نگاه نکن، فقط رد شو. تقریباً از مرز رد شدی، اسم رمز رو به سربازهای خارجی بگو تا بهت تیراندازی نکنن، بیا بالا، یک جایی هست که دیگ غذا چپه شده، 50 متر بعدش باغه.
نویسنده: دانیال دایی داووداینا طنزپرداز
![]()