بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خراسان / «ده‌ها «پایتخت» می‌خواهیم» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سید صادق غفوریان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ماجرا، ماجرای فقر نشاط و شادابی جامعه و نیازمندی شدید به اصل زیست فردی و اجتماعی است. بانشاط بودن، حالِ خوب و آرامش و آسایش روان، به تمامی از مهم ترین نیازمندی های فردی و اجتماعی یک انسان است که بی شک، کم توجهی به آن زخم های متعدد روحی و به دنبال آن سبب ساز آسیب های فردی و اجتماعی می شود. با این وصف و این اصل و با نگاهی به کلیت فضا و بسترهای زیستی در جامعه ایرانی، باید بپذیریم این جامعه با دو وضعیت مواجه است:1-خوانش اجتماعی جامعه ما بیانگر یک واقعیت مهم است؛ این که به دلایل گوناگون از جمله چالش ها، تنگناها و ناپایداری های اقتصادی و معیشتی، نشاط و شادابی از چهره آن کمی فاصله گرفته است.2-متولیان حوزه های فرهنگی و اجتماعی آن طور که باید در مسیر روش ها و متدهای فکری و عملی خود در امر حکمرانی، با اصل «نشاط و شادابی جامعه» غریبگی نشان می دهند. شاید این گفته، قضاوت مطلق گرایانه ای را به ذهن متبادر کند اما واقعیت چنین است که اقدامات و مصادیق نشاط آفرین در بسترهای اجتماعی، شهری و رسانه های رسمی ظهور و بروز پررنگی ندارد.با توجه به آن چه اشاره شد، اگر بخواهیم به طور مشخص، الگویی موفق در امر نشاط آفرینی اجتماعی را مورد بررسی قرار دهیم، مجموعه تلویزیونی «پایتخت7» با توجه به تازگی آن و جریان شیرینی که در کلام و فضای مجازی مردم پدید آورد، می تواند نمونه چنین ادعایی باشد که جامعه ما به دلیل تشنگی فراوانش به «خندیدن» و نشاط، به پایتخت واکنش مثبت و فراگیر نشان می دهد. حال باید با متولیان حوزه های فرهنگی و اجتماعی و رسانه ملی این پرسش را در میان نهاد که چرا با وجود چنین ظرفیت هایی در کشور، باز هم برای خنداندن بیشتر مردم خساست به خرج می دهیم؟چرا به این نیاز اساسی جامعه، کم توجهی می شود؟ آیا کم توجهی به نشاط اجتماعی، روند و سرعت آسیب های اجتماعی را افزون نمی کند؟ آیا در شرایط امروز جامعه که به دلایل اقتصادی، سبد هزینه مردم برای تفریح و گردش به حداقل رسیده، هزینه برای تولید چنین مجموعه هایی، هدررفت منابع محسوب می شود یا خود سرمایه سازی برای حال خوب جامعه است؟با ذکر این تفاصیل، مرور چند نکته و تجربه درباره سریال پایتخت که سبب ساز منافع چند سویه برای جامعه شد، خالی از لطف نیست:1-مجموعه پایتخت، از سال 1390 با وجود فراز و نشیب اما امروز به عنوان یک تجربه موفق طنز در رسانه ملی شناخته می شود. مجموعه ای که در بستر اجتماعی خانواده، با داستان ها و شخصیت هایی از متن جامعه به سادگی لبخند را روی لب مخاطبان بنشاند؛ تلفن های همراه را از دست مردم جدا کند و ترافیک اینترنت را هنگام پخش کاهش دهد. حال نمی ارزد که رسانه ملی، با انگیزه و باور بیشتر به روی پایتخت آغوش بگشاید و موانع تولید آن را به حداقل برساند؟ جدا از این نکته، در روزگار فقر تولیدات فاخر طنز و حال خوب کن در تلویزیون، ما به مخاطبان کم توقعی تبدیل شده ایم که سالانه به یک «پایتخت» راضی می شویم، حال آن که چرا این رسانه در کنار تمامی آن چه در تولید و پخش به آن اهتمام دارد، سالانه ده ها پایتخت نداشته باشد؟آری؛ این تکلیف تلویزیون است که در موضوعات مختلف و ضمن توجه به سلایق مختلف همچون یک دانشگاه عمل نماید، با این تاکید که پراکندن «نشاط» از وظایف قانونی این رسانه است. همان طور که رهبر انقلاب در حکم انتصابی رئیس این رسانه تصریح کردند: «رسانه ملی، دانشگاهی برای ارتقای سطح آگاهی و معرفت عمومی و آوردگاهی برای مقابله با امواج خصمانه‌ تحریف و تفتین و آسایشگاهی برای بهره‌مندی چشم و دل همگان از جلوه‌های زیبایی و هنر و قرارگاهی برای پراکندن امید و نشاط در فضای عمومی کشور است.»2-تجربه پایتخت7 با پایان بندی متفاوت و البته دلنشین خود نشان داد این ظرفیت تلویزیونی در عین حال که با شوخی ها و طنازی های خود لبخند می آفریند، می تواند دل های خسته مخاطبان انبوهش را با چشم هایی خیس و بغض هایی از سر دلتنگی روانه صحن و سرای امام هشتم(ع) کند؛ در یک لحظه، یک ایران با امام رضای مهربانش نجوا کند و خودش را در حرم اش ببیند. برخی هم به این بهانه میل سفر کنند و راهی مشهدالرضا شوند. البته که در این میان علاوه بر سناریوی دلنشین و امام رضایی سریال، سهم رسانه آستان قدس رضوی و به طور مشخص تولیت این آستان در همراهی و همدلی با عوامل پایتخت ستودنی و قابل اعتناست.بی شک این ظرفیت بی بدیل که این گونه می تواند اثرگذار باشد، در موضوعات دیگر نیز این توانمندی را دارد که به عنوان یک بازوی راهبردی رسانه ملی در فرهنگ سازی و آگاهی بخشی گام بردارد.3-تجربه پایتخت در فصل هفتم نشان داد، همگرایی رسانه ملی با هنرمندان که برخی علاقه مندند آنان را سلبریتی بنامند، می تواند اقدامات اثرگذاری را رقم زند. باری؛ این هوشمندی رسانه ملی است که بتواند با هنرمندان این سرزمین برای اتفاقات بزرگ و برای مردم که «خندیدن» و شاد بودن، نیاز ضروری آنان است، با همدلی و همزبانی، مرجعیت و اقبال عمومی را دوباره به تلویزیون بازگرداند.