تلومرها؛ سپری فعال در برابر سرطان

ایران پرسمان - ایسنا / پژوهشگران به یافته‌ای جدید درباره نقش تلومرها در جلوگیری از سرطان دست یافته‌اند. تلومرها که در انتهای کروموزوم‌ها قرار دارند، معمولاً به عنوان سدی در برابر پیر شدن و سرطان شناخته می‌شوند. اما اکنون، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این ساختارها می‌توانند نقش فعال‌تری در پیشگیری از سرطان ایفا کنند.
تلومرها پوشش‌هایی محافظ در انتهای کروموزوم‌ها هستند که با هر بار تقسیم سلولی کوتاه‌تر می‌شوند. این فرایند به عنوان بخشی از روند طبیعی پیری عمل کرده و مانع از تکثیر سلول‌های پیر و آسیب‌دیده می‌شود. از دست رفتن کنترل این فرآیند می‌تواند به بروز سرطان منجر شود. از این رو، بررسی دقیق‌تر عملکرد تلومرها برای درک بهتر سازوکارهای مرتبط با سرطان و یافتن روش‌های جدید درمانی اهمیت زیادی دارد.
پژوهشگران مؤسسه تحقیقات پزشکی کودکان در استرالیا با همکاری دانشمندان دانشگاه کیوتو در ژاپن، مطالعه‌ای را در این زمینه انجام داده‌اند. این تحقیق به بررسی نحوه تعامل تلومرها با استرس سلولی پرداخته است و نشان می‌دهد که این ساختارها می‌توانند به طور فعال مانع از رشد سلول‌های سرطانی شوند.
در این پژوهش، محققان دریافتند که تلومرها صرفاً ساختارهایی منفعل نیستند که تنها با افزایش سن کوتاه شوند، بلکه می‌توانند در برابر استرس‌های سلولی واکنش نشان داده و فرآیندی شبیه به پیری را در سلول‌ها فعال کنند. این فرآیند به توقف چرخه سلولی یا مرگ سلولی منجر می‌شود و در نتیجه از تکثیر سلول‌های آسیب‌دیده جلوگیری می‌کند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که تلومرها دارای یک سازوکار ضدسرطانی جدید هستند که پیش از این ناشناخته بود.
برای انجام این پژوهش، محققان واکنش تلومرها به شرایط استرس‌زا را بررسی کرده و مشاهده کردند که این ساختارها به‌طور فعال تغییر می‌کنند تا سیگنال‌های پیری را در سلول فعال کنند. این مکانیسم به سلول‌های دارای آسیب‌های کروموزومی اجازه نمی‌دهد که تکثیر شوند، که این امر می‌تواند از گسترش سرطان جلوگیری کند.
این یافته‌ها نه تنها درک بهتری از عملکرد تلومرها ارائه می‌دهند، بلکه می‌توانند راه را برای روش‌های درمانی جدید هموار کنند.
پژوهشگران معتقدند که استفاده از این مکانیسم می‌تواند روشی جدید برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باشد. به‌طور خاص، اگر بتوان این فرآیند را در سلول‌های سرطانی فعال کرد، ممکن است بتوان آن‌ها را وادار به توقف رشد یا مرگ سلولی کرد، که می‌تواند به توسعه درمان‌های مؤثرتر منجر شود.
این مطالعه در نشریه Nature Communications منتشر شده است و یافته‌های آن می‌توانند در آینده نقش مهمی در تحقیقات مرتبط با سرطان و پیری ایفا کنند.