بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خبرآنلاین / نتایج بررسی‌های انجام شده نشان داده که تنوع میکروبی در ایستگاه فضایی بین‌المللی در مقایسه با محیط‌های ساخته‌شده توسط انسان روی زمین به‌مراتب کمتر است.
غزال زیاری: طبق بررسی‌های انجام‌شده، چند خطر بهداشتی بزرگ و مستند در ایستگاه فضایی بین‌المللی، سلامت فضانوردان را به دردسر انداخته است. ازجمله این خطرات که به خاطر حضور طولانی‌مدت در ریز گرانش ایجاد می‌شود، می‌توان به آتروفی عضلانی، کاهش تراکم استخوان و تغییرات در عملکرد و سلامت اندام‌ها اشاره کرد.
علاوه بر آن، فضانوردان علائم مختلفی مثل اختلال عملکرد سیستم ایمنی ازجمله بثورات پوستی و سایر شرایط التهابی را گزارش کرده‌اند.
همکاری دانشمندان برای مشکلات فضانوردان
بازار
براساس مطالعات جدید که توسط رودولفو سالیدو و هائوکی نینا ژائو، یک مهندس زیستی و یک شیمیدان تحلیلی محیطی در دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو انجام‌شده، این مشکلات احتمالاً به خاطر محیط بسیار استریل داخل فضاپیما و ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) رخ می‌دهد و نتایج این بررسی‌ها حکایت از آن دارد که شاید ورود میکروب‌های بیشتر به ایستگاه فضایی باعث بهبود سلامت انسان در فضا شود.
در جریان این مطالعات، محققان بیشتری از مراکز علمی متفاوتی ازجمله مرکز آلرژی و واکسن‌های ایمونولوژی مخاطی (cMAV)، تحقیقات فضایی، مرکز پزشکی فضایی کالج بیلور، مؤسسه علوم فضایی مرمر آبی (BMSIS) و گروه پروتکنولوژی بیوتکنولوژی (BMSIS) به آن‌ها پیوستند.
در مطالعه‌ای که با همکاری فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام شد، 803 سطح مختلف (100 برابر بیشتر از سطوح بررسی‌ شده در مطالعه قبلی) برای سرشماری میکروب‌ها در ایستگاه مورد بررسی قرار گرفت. محققان به بررسی این موضوع پرداختند که کدام گونه‌های باکتریایی و مواد شیمیایی در هر نمونه وجود دارد و برای نشان دادن مکان هریک از میکروب‌ها و نحوه تعامل آن‌ها، نقشه‌های سه‌بعدی طراحی کردند.
نتایج این بررسی نشان داد که تنوع میکروبی در ایستگاه فضایی بین‌المللی در مقایسه با محیط‌های ساخته‌شده توسط انسان روی زمین به‌مراتب کمتر است.
به‌طورکلی مشخص شد که مواد شیمیایی موجود در محصولات تمیزکننده و ضدعفونی‌کننده در همه جای ایستگاه دیده می‌شوند و میکروب‌ها عمدتاً از طریق سلول‌های پوست انسان وارد ایستگاه فضایی می‌شوند. آن‌ها به‌علاوه متوجه شدند که ماژول‌های مختلف، میزبان جوامع میکروبی متعددی هستند و آثار شیمیایی بر اساس استفاده از ماژول مشاهده شد.
مثلاً مناطق غذاخوری و آماده‌سازی غذا، حاوی میکروب‌های مرتبط با غذا بود و در توالت ایستگاه فضایی بین‌المللی، میکروب‌های مرتبط با ادرار و مدفوع و محصولات زیستی متابولیسم (متابولیت ها) شناسایی شد.
ژائو دراین‌باره توضیح داد: «ما متوجه شدیم که فراوانی مواد ضدعفونی‌کننده در ایستگاه فضایی بین‌المللی با تنوع میکروبیوم در مکان‌های مختلف ایستگاه ارتباط زیادی دارد.»
این نتایج نشان می‌دهد که انتقال میکروب‌های بیشتری از زمین به ایستگاه فضایی، به بهبود سلامت فضانوردان کمک خواهد کرد. سالیدو دراین‌باره توضیح داد: «باید در محیط‌هایی از جمله ایستگاه‌های فضایی که در آینده ساخته خواهند شد، از پرورش عمدی جوامع میکروبی متنوعی که به‌نوعی تقلید از مواجهه‌های میکروبی طبیعی روی زمین است، استفاده کنیم. نباید در این ایستگاه‌ها به دنبال فضاهای بسیار بهداشتی باشیم. اگر می‌خواهیم که زندگی در خارج از کره زمین رشد کند، نمی‌توانیم فقط یک شاخه کوچک از درخت زندگی را برداریم و به فضا پرتاب کنیم. باید میکروب‌ها هم با فضانوردان به فضا اعزام شوند تا به توسعه اکوسیستم‌هایی که برای همه پایدار و مفید است کمک کنند.»
طبق جمع‌بندی محققان، جوامع میکروبی موجود در ایستگاه فضایی بین‌المللی نسبت به اکثر مکان‌های روی زمین از تنوع کمتری برخوردار هستند، به‌جز جایی که به محیط‌های شهری، صنعتی و ایزوله (ازجمله بیمارستان‌ها) مربوط می‌شود.
آن‌ها به‌علاوه متوجه شدند که سطوح ایستگاه فضایی بین‌المللی فاقد میکروب‌های محیطی آزادی که معمولاً در خاک و آب یافت می‌شوند، هستند.
درنتیجه دانشمندان به این جمع‌بندی رسیدندکه همان‌طور که باغبانی برای سیستم ایمنی انسان مفید است، ترکیب این میکروب‌ها و بسترهای آن‌ها در ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌تواند سلامت فضانوردان را بدون به خطر انداختن بهداشت بهبود بخشد.
رابین نایت، یکی از نویسندگان این مقاله و میکروبیولوژیست محاسباتی دراین‌باره توضیح داد: «تفاوت زیادی بین قرار گرفتن در معرض خاک سالم باغبانی و غوطه‌ور شدن در آلودگی وجود دارد؛ این همان اتفاقی است که اگر در یک محیط کاملاً بسته، بدون ورود منابع سالم میکروب‌ها از بیرون، رخ می‌دهد.»
حالا محققان با نگاهی به آینده، امیدوارند تا برای شناسایی میکروب‌های بالقوه بیماری‌زا و چگونگی استفاده از متابولیت‌های محیطی به‌عنوان شاخص‌هایی برای سلامت فضانوردان رویکردهایشان را اصلاح کنند. اعضای این تیم معتقدند که این روش‌ها می‌توانند به بهبود سلامت افرادی که در محیط‌های استریل مشابهی روی زمین زندگی و کار می‌کنند نیز کمک کند.