بزرگنمايي:

ایران پرسمان - روزنامه جوان / «نسبت استیضاح با وفاق» عنوان یادداشت روز در روزنامه جوان به قلم غلامرضا صادقیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
آقای محمدعلی ابطحی در واکنش به عزل وزیر اقتصاد در مجلس به باقی اعضای کابینه هشدار داده است که درس بگیرند و «زیر بار وفاق یک‌طرفه نروند». عجب! این شاید صدمین خوانش از مفهوم وفاق بود که به استحضارمان رسید. با این خوانش جدید باید قوانین کشور از جمله قانون اساسی بازنگری شود و در موادی که به روابط دولت و مجلس می‌پردازد، آنجا که حقوقی برای نمایندگان در استیضاح وزیران قائل می‌شود، در پرانتز بنویسند «بجز در موارد وفاق»!
حذف وزیر با استیضاح جز آنکه نگران باشیم موافقان و مخالفان در هر صورت، نتیجه کار خود را گردن نگیرند و برنامه‌ای برای پسااستیضاح نداشته باشند، اهمیت دیگری ندارد؛ و معتقدم رسانه نباید در این مواقع مانند روابط‌عمومی‌ها جانب موافقان یا مخالفان را بگیرد. هرچند قابل‌پیش‌بینی بود که مجلس درست یا نادرست خیلی زود به سراغ وزیر اقتصاد برود. آقای همتی، هم شخصاً موافق افزایش نرخ ارز بود و هم در کابینه پزشکیان شاید به‌خاطر سابقه نامزدی ریاست‌جمهوری احساس ریاست می‌کرد. اینکه آقای پزشکیان در مجلس گفت «این‌طور نیست که آقای همتی بیاید و یک دستور بدهد و همه ما اطاعت کنیم»، گواهی بر این است که چنین احساسی در کابینه وجود داشته است! با این توصیف وقتی وزیر اقتصاد طرفدار افزایش نرخ ارز باشد که بیشتر به درد اداره دولت و برخورداران می‌خورد تا اداره کشور و قشر محروم و متوسط، معلوم است که انگیزه خوب برای مجلس در برکناری او ایجاد می‌شود. رئیس‌جمهور به همین دلیل باید با برخی سیاست‌های بالابردن نرخ دلار و کاهش ارزش پول ملی مخالفت می‌کرد تا کابینه‌اش به این موقعیت نمی‌رسید. انداختن مشکلات به گردن گذشته و ناترازی‌های باقی‌مانده از گذشته‌های دور و نزدیک و اسم‌آوردن از تسویه بدهی‌های دولت قبل و مانند آن نیز که رئیس‌جمهور به آن اشاره کرد، آن حس صداقت و راستی شخص ایشان را اندکی خدشه‌دار کرد. کسی که دولت را به دست می‌گیرد، بدهی‌ها و ناترازی‌هایش را هم باید بپذیرد. دولت فی‌المثل گوجه‌فرنگی نیست که آبدار و قرمز آن را سوا کنید و نارس و لکه‌دار آن را واگذارید. اگر دولت از این‌گونه بهانه‌ها بیاورد، آن وقت کسی هم مثل آقای ابطحی آن را به وفاق گره می‌زند. این تحلیل آقای ابطحی را کم‌وبیش در باقی هم‌کیشان ایشان هم می‌توان دید. کلاً چنین می‌اندیشند که وفاق یعنی هرچه ما بودیم و گفتیم و کردیم، همان. ممکن است گفته شود نه هر استیضاح و مخالفتی، اما این استیضاح، چون زودهنگام بود و یک گروه خاص هم آن را هدایت می‌کردند، پس خلاف وفاق بود. اما استیضاح همتی رأی بالایی آورد و به یک گروه اختصاص نداشت و بسیاری آن را پیش‌بینی نمی‌کردند. حتی اگر این هم نشد دلیل، باز نمی‌توان ارکان استقلال قوا را به اسم وفاق زیر سؤال برد. همچنین نمی‌شود هم شخص رئیس‌جمهور و هم خود وزیر در جلسه استیضاح که جلسه سیاست‌ورزی و لاپوشانی و خویشتنداری و عبور موقت است، به خیال اینکه مشغول سخنرانی در یک کمپین انتخاباتی هستند، از احساسات خود برای «مذاکره مستقیم با امریکا» بگویند و نتیجه را هم وانگذارند!
با آنکه بعید می‌دانم که استیضاح‌کنندگان به تمامی آنچه در برکناری وزیر اقتصاد به آن وعده می‌دادند، دست یابند، اما می‌توان حدس زد که این استیضاح بهانه‌ای شود برای آنچه چند ماه پیش پیش‌بینی کردم که اصلاح‌طلبان دنبال بهانه می‌گردند تا دیر یا زود از اطراف پزشکیان پراکنده شوند زیرا خیلی زود فهمیدند که پزشکیان به کار آنان نمی‌آید. چیزی را که می‌توان درباره پزشکیان قسم خورد آن است که حب ریاست ندارد و سیاست‌باز نیست و اگر پا در میدان انتخابات گذاشت، به این دلیل بود که گمان می‌کرد می‌تواند با شعار وفاق و دوستی و کنارگذاشتن اختلافات، مسائل را تا حدودی حل کند. وفاق و دوستی، نظریه‌ای به‌شدت اخلاقی است و نظریه‌ای قوی است که شدنی هم هست، به این شرط که در هر برهه‌ای و هر حادثه‌ای اطرافیان آقای رئیس‌جمهور فرمان تفرق صادر نکنند و به دولت نگویند که بزنید زیر میز وفاق. اینکه بگوییم «زیر بار وفاق یک‌طرفه نروید»، حرفی است که طرف مقابل هم می‌تواند درست در همین برهه‌ها بزند و از دولت بخواهد وقتی مجلس تصمیم به عزل وزیر می‌گیرد با مجلس وفاق داشته باشند! خوبی آقای رئیس‌جمهور آن است که حرف‌هایش بوی صدق می‌دهد ولی نقطه ضعف دولت ایشان آن است که یک مثنوی سخنان ناصادق در اطراف ایشان و به اسم ایشان و خطاب به ایشان زده می‌شود.