بزرگنمايي:

ایران پرسمان - آخرین خبر / به سنت و سیره شخصی و فردی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نسبت به عرصه اجتماعی و سیاسی زندگی ایشان، کمتر توجه شده است.
محدود کردن تکالیف و وظایف به مناسک دینی و عبادات روزانه و غفلت از نقش ها و مسئولیت های اجتماعی، از مشکلات برخی جوامع اسلامی است، درحالی که جامعه انسانی، تنها با مسئولیت پذیری و نقش آفرینی سودمند و هدف مند می تواند مراتب کمال و سعادت دینی و دنیایی را بپیماید.
اعتدال و میانه روی
هر تفکر و هر امری که ممکن است در حالت عادی راه سعادت و کمال دانسته شود، در صورت خروج از مسیر اعتدال و میانه روی، ممکن است به گمراهی و ضلالت برسد. این آسیب در موسم های مذهبی نه تنها موجب دل زدگی مؤمنان، بلکه در تعارض با فلسفه و حکمت عبادات است.
امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام افرادی را که روزه خود را در سفر افطار می کنند، چنین می ستاید: برگزیدگان شما، کسانی هستند که چون به مسافرت میروند، نماز را شکسته به جای میآورند و روزه را افطار میکنند. [1]
همگرایی و تعامل
امیرالمؤمنین علی در رمضان بر صله رحم، سرکشی به خانواده و بستگان[2] و حضور در اجتماع مردم تأکید میکرد. بنابر گزارش شیخ مفید، سیره امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام در رمضان، سر زدن به فرزندان خود در همه شب های رمضان بوده است.[3]
دید و بازدید و احوال پرسی از دیگران، برای آن امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام در مرتبه ای از اولویت قرار داشت که ایشان با استناد به خاطره ای از رسول خدا شرکت در سفره افطار و اجابت درخواست دعوت کنندگان را مقدم بر اقامه نماز می دانست. [4]
اهتمام به تبلیغ و مسئولیت اجتماعی
اهمیت و اهتمام امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام به این مسئولیت اجتماعی، به گونه ای بوده که سنت ها و مناسک متداول ماه رمضان، مانع از انجام این رسالت نبوده است.
هجرت امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام به یمن در رمضان سال دهم هجری، یکی از این رویدادها است. وی در این هجرت، سرپرستی گروهی تبلیغی نظامی را برعهده داشت. همراهی نیروهای نظامی به آن جهت بود که در سفرهای مشابه، قبایل مختلف، گروه های متعددی از مبلغان را قتل و غارت کرده بودند.
هجرت به یمن از جنبه های گوناگون اهمیت داشت؛ زیرا یمن از دیرباز شاهد حضور مبلغان و دولت مردان یهودی و مسیحی بود.
در این سفر، امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام را سیصد سوار همراهی می کردند.[5]
یکی از نتایج مهم هجرت امیرالمؤمنین علی‌علیه‌السلام به یمن، اسلام آوردن دسته جمعی قبیله همدان در یک روز بود.[6]
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با شنیدن این خبر، سجده شکر به جا آورد و در نامه ای، سه مرتبه بر قبیله همدان و دیگر یمنیان تازه مسلمان، سلام فرستاد. [7]
این در حالی بود که در همان سال، خالد بن ولید در سفر خود به یمن نتوانسته بود توفیقی به دست آورد.[8]
برگرفته از سایت آستان مقدس علوی
منابع
[1] شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ترجمه حسن زاده، تهران: ارمغان طوبی، ١٣٨٢، ص ٩٨.
[2] شیخ مفید، الإرشاد، قم: کنگره شیخ مفید، ١4١٣، ج ١، ص ١4.
[3] همان.
[4] قاضی نعمان، پیشین، ج ١، ص ٢٨٠.
[5] تقی الدین احمد بن علی بن عبدالقادر مقریزی، إمتاع الأسماع، تحقیق محمد عبد الحمید النمیسی، بیروت: دار الکتب العلمیۀ، ١4٢٠ ه. ق، ج ٢، ص ٩5 – ١٠٢.
[6] طبری، پیشین، ج ٣، ص ١٣٢.
[7] مقریزی، پیشین، ج ٢، ص ١٠٢.
[8] طبری، پیشین، ج ٣، ص ١٣٢.