ایران پرسمان - خبرآنلاین / دکتر محمد فاضلی پژوهشگر، در برنامه های عصر دوشنبه های بخارا در مرکز مطالعات خاورمیانه که فیلم آن در یوتیوب منتشر شده، از دیدگاه های مایکل مان برای توضیح ضرورت و نقش دولت در توسعه ایران سخن گفت. به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین بخشی از سخن او متوجه کسانی است که متوجه نیستند در ایران هنوز دولت به معنای واقعی مستقر نشده ، دنبال دمکراسی سازی آن هستند. 
برای ایضاح بحث، فاضلی ابتدا به نکته ای در باره تمایز مفهومی بحث خود اشاره می کند و می گوید: «نکته ای که در باره تمایز مفهومی مطرح است، تمایز بین قدرت زیرساختی دولت و قدرت سرکوبی دولت است؛ این دو را وقتی از یکدیگر تفکیک کنیم، و بعد به روند تاریخی نگاه کنیم و سپس این تمایز را کنار کتاب نظم و زوال سیاسی فرانسیس فوکویاما قرار بدهیم، متوجه می شویم او تقریبا سه دهه بعد از این کتاب استدلال می کند که بشریت در تاریخ ابتدا با پیدایش دولت مواجه بوده است. یعنی اول state building دولت سازی بر توسعه سیاسی مقدم است. دوم بعد از دولت سازی با حاکمیت قانون مواجه و در مرحله سوم با دمکراتیک شدن روبه رو هستیم.»
او در پیوند نظریه مایکل مان و فوکویاما برای توضیح مساله ایران می گوید: « من از این زاویه معتقدم در ایران از اساس سرنا از سر گشادش دمیده شده است. یعنی قبل از دولت سازی و قبل از حاکمیت قانون ، میل به دموکراتیک سازی آنچه که وجود ندارد خلق شده است؛ یعنی میل به دمکراتیک سازی دولتی که قدرت زیرساختی ندارد.» 
فاضلی در تحلیل خود از وضعیت مالی دولت در ایران به مقایسه جالبی بین دوره مشروطه و عصر حاضر می‌پردازد. او با اشاره به دستور مورگان شوستر مبنی بر یکپارچه‌سازی حساب‌های دولتی، نشان می‌دهد که این مسئله بنیادین، حتی پس از گذشت بیش از یک قرن همچنان حل نشده باقی مانده است. او می گوید: « مورگان شوستر وقتی در سال 1290 وارد ایران شد، یک دستور مهمی صادر کرد، و آن دستور این بود که حساب های درآمدی و هزینه ای دولت ایران در جایی مشخص مجتمع شود تا بر این اساس دولت ایران بداند که چقدر درآمد دارد. این حکم مجتمع شدن حساب های درآمدی دولت در برنامه ششم توسعه توسعه جمهوری اسلامی ایران هم آمده است. به عبارت دیگر یعنی 1290 تا برنامه ششم توسعه تجمیع حساب های درآمدی دولت در یک جا، اتفاق نیفتاده است. به یک معنا دولت اساسا نمی داند که چقدر درآمد دارد.» 

مایکل مان نویسنده کتاب « دولت، جنگ، سرمایه‌داری »

به گفته فاضلی، یکی از مهم‌ترین دلایل مشکلات اقتصادی ایران، فقدان دولت قدرتمندی است که بتواند سیستم مالی شفاف و دقیقی را تاسیس کند. این موضوع باعث شده تا دولت از میزان دقیق درآمدها و هزینه‌های خود آگاهی نداشته باشد و در نتیجه، نتواند تصمیمات اقتصادی صحیحی اتخاذ کند. او در ادامه بر روی مواردی تاکید می کند که حکایت از فقدان ابتدایی ترین آمار در حوزه زیر ساختی است: « نمونه هزینه و درآمد کشور، نمود همان دولتی است که می تواند هر کاری بکند، اما حساب های خودش را نمی تواند کنترل بکند، چه رسد به هزینه هایش.»
محمد فاضلی با ارائه مثالی از اختلاف فاحش در آمار مصرف آب در کشور، به این نکته اشاره می‌کند که حتی در حوزه‌های حیاتی مانند منابع آب نیز آمار دقیقی وجود ندارد. این امر نشان می‌دهد که دولت در مدیریت منابع کشور با چالش‌های جدی مواجه است. «همان دولتی که می تواند به شدت کنترل کند، وقتی از او می پرسیم در این کشور سالیانه سرجمع چقدر آب داریم، یکی می گوید 120 میلیارد متر مکعب آب داریم، دیگری می گوید 110 میلیارد متر مکعب آب داریم، یکی می گوید 100 میلیارد متر مکعب و یکی هم می گوید 85 میلیارد متر مکعب آب داریم. وقتی به مصارف آب می رسیم تفاوت سر 30 میلیارد متر مکعب آب است. یک وزارتخانه می گوید ما سالی 40 میلیارد متر مکعب آب مصرف می کنیم یکی می گوید 70 میلیارد متر مکعب و دیگر هم می گوید 95 میلیارد متر مکعب آب مصرف می کنیم.»
اما هرج و مرج در این حوزه نمایانگر چه امر مهمی می تواند باشد؟ او برای توضیح این موقعیت به نظریه مایکل مان متوسل می شود و می گوید: « این جوهره آن چیزی است که مایکل مان نام آن را قدرت زیرساختی می گذارد. یعنی قدرتی که می تواند همراه با جامعه، خیر جمعی خلق کند، می تواند قدرت خدمات دهی، قدرت تولید کالای عمومی دولت را تعیین کند.»
او در نهایت به یک ضعف بزرگ در باره نگاه منتقدان اشاره می کند و می گوید: «نکته مهم در تاریخ ایران این است که توجه منتقدان، تحلیل گران اندیشه اجتماعی و روشنفکران ایرانی و البته نه این که درشان استثناء نیست ، همواره دولت را از زاویه قدرت سرکوب اش بازخوانی و تفسیر کرده اند. بنابراین وقتی شما از ضرورت دولت سازی حرف می زنید، فوری متم می شوید به این که شما همانی هستید که می خواهید یک قدرت فراگیر درست بکنید و می خواهید سرکوب را تقویت بکنید. مایکل مان می گوید که اساسا توسعه، بدون دولت ممکن نیست.»