بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا /یک پژوهشگر آمریکایی با استفاده از پهپادها موفق شده است تا خرس‌ها را از دشت‌های محل کار کشاورزان دور کند و مانع درگیری و حمله شود.
خرس‌های قهوه‌ای در بیشتر قسمت‌های نیم‌کره شمالی از کوه‌های اسپانیا تا چمنزارهای آمریکا پرسه می‌زنند. این خرس‌ها گوشت‌خواران مهیبی هستند که می‌توانند تا 751 کیلوگرم وزن داشته باشند و پنجه‌هایی به طول 15 سانتی‌متر دارند.
به نقل از فیز، خرس‌های قهوه‌ای با دندان‌های نیش بلند و نیروی قوی گاز گرفتن خود می‌توانند به راحتی استخوان‌های طعمه را خرد کنند. این ویژگی‌ها خرس‌های قهوه‌ای را به شکارچی‌های بزرگی تبدیل می‌کنند که می‌توانند طعمه‌ای را به بزرگی و خطرناکی یک گاومیش کوهان‌دار بالغ از بین ببرند. اگرچه این خرس‌ها گوشت می‌خورند، اما بیشتر رژیم غذایی آنها گیاهی است؛ زیرا آنها همه‌چیزخوار هستند.
خرس‌های قهوه‌ای محدودیت‌های غذایی بسیار کمی دارند. همچنین، آنها به آجیل یا صدف حساسیت ندارند. این وسعت رژیم غذایی باعث می‌شود آنها به دنبال بسیاری از غذاهایی باشند که انسان‌ها مصرف می‌کنند. بنابراین، تقریبا در هر جایی که خرس قهوه‌ای و انسان حضور داشته باشند، درگیری بین انسان و خرس نیز وجود خواهد داشت.
در آمریکا خرس‌های قهوه‌ای که «خرس گریزلی» نیز نامیده می‌شوند، از دهه 1970 یک گونه حفاظت‌شده بوده‌اند و این باعث شده است تا جمعیت خرس‌ها به طور قابل ‌توجهی افزایش یابد و آنها دامنه زندگی خود را گسترش دهند و زیستگاه تاریخی خود را بازیابی کنند.
اکوسیستم‌هایی مانند «پارک ملی یلواستون»(Yellowstone National Park) و «پارک ملی گلیشر»(Glacier National Park) در آمریکا، جمعیت‌هایی را از خرس‌های گریزلی‌ در خود جای داده‌اند و این خرس‌ها به‌ قدری در حال بازگشت هستند که از کوه‌ها به سمت دشت‌های محل کار کشاورزان حرکت می‌کنند.
بازگشت خرس‌های گریزلی به دشت‌های بزرگ به عنوان یک برنامه موفقیت‌آمیز برای حفاظت از محیط زیست مورد استقبال قرار گرفته، اما با پیامد ناخواسته افزایش درگیری‌های انسان و خرس همراه بوده است. برخی از مردم از زندگی با چنین حیوان ترسناکی ناراحت هستند. خرس‌های گریزلی می‌توانند دام‌ها و انسان‌ها را از بین ببرند و به آسیب مالی منجر شوند.
نکته مثبت این است که مردم در فهرست غذایی متداول خرس نیستند و حملات فوق‌العاده نادر هستند. با وجود این، خطر خرس‌ها همچنان به قوت خود باقی است و به همین دلیل، مدیران حیات وحش باید از این درگیری‌ها جلوگیری کنند و راهی را برای حل سریع مشکلات احتمالی داشته باشند. پرداختن به نگرانی‌های مردم درباره خرس گریزلی برای حفظ موفقیت‌آمیز این گونه در بلندمدت ضروری است.
«وسلی سارمنتو»(Wesley Sarmento) پژوهشگر «دانشگاه مونتانا»(University of Montana) از اولین کسانی بود که به طور کامل روی موضوع گسترش سکونت خرس‌ها تمرکز کرد و به دنبال راهی برای حل کردن این مشکل گشت.
سارمنتو پس از آزمایش کردن چندین راه حل، به یک پهپاد بسیار مانورپذیر روی آورد که با انتشار صدای وزوز، خرس‌ها را با دقت پراکنده می‌کند. او با کمک پهپاد ‌توانست خرس‌ها را دقیقا در مکان مورد نظر تعقیب کند. پهپاد دقیقا همان وسیله جادویی بود که سارمنتو به آن نیاز داشت. حتی هنگام شب، سارمنتو می‌توانست خرس‌ها را از راه دور با دوربین حرارتی پیدا کند و سپس با به پرواز درآوردن پهپاد در فاصله نزدیک‌تر، خرس‌ها را از شهرها، خانه‌ها و دام‌ها دور کند.
حتی با وجود این که سایر تجهیزات در دور کردن خرس‌ها از انسان‌ها تا اندازه‌ای موفق بودند، این پهپاد به طور قابل توجهی بهتر عمل کرد. با کمک پهپاد، سارمنتو دیگر به خاطر وجود حصارها، کانال‌ها و موانع دیگر محدود نمی‌شد.
به نظر می‌رسد که با این راه حل، خرس‌ها یاد می‌گیرند از انسان‌ها دوری کنند. شرطی‌سازی خرس‌ها به احتمال زیاد از بروز برخی درگیری‌ها جلوگیری می‌کند و این بدان معناست که خرس‌ها و انسان‌ها کمتر با یکدیگر دچار مشکل می‌شوند. این یک معامله برد-برد است.
این پژوهش در مجله «Frontiers in Conservation Science» به چاپ رسید.