بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ابتکار / «در جستجوی بهانه ای برای پایان جنگ» عنوان یادداشت روز در روزنامه ابتکار به قلم ژوبین صفاری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ضمن اینکه سال جدید ما ایرانی ها با آمدن فصل بهار تازه می شود و البته آرزوهای ما طبیعتا با سبزی بهار گره می خورد. بنابراین این نوشتار آرزویی است برای یک دغدغه بزرگ جهانی و آن سال جنگ و مرگ مردم و کودکان بی گناه در جاهای مختلف جهان به ویژه غزه است. به واقع نمی دانم سال 2025 هم قرار است این وضعیت برای جهان ادامه دار باشد یا نه. قصد ندارم با بیان وضعیت بغرنج جهان رنجی بر اضطراب معمول خوانندگان این سطور اضافه کنم که به قدر کافی وضعیت اقتصادی و نگرانی های دیگر بر روان ما ایرانی ها نشسته است. اما شاید بتوان روزنه ای از امید را در جستجوی این همه پیش بین ها و پیش گوهای سیاهی دید. شاید دانستن این نکته جالب باشد که بهانه آغاز جنگ جهانی اول، ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند، ولیعهد امپراتوری اتریش-مجارستان، به دست یک صرب بود؛ رخدادی که زنجیره‌ای از وقایع را رقم زد و آتش جنگ را به سراسر دنیا کشاند تا قتل یک ولیعهد، بهانه‌ای برای کشتار 10 میلیون انسان شود. اکنون که سال 2024 رو به پایان است، اوضاع جهان دست‌کمی از دوران جنگ‌های جهانی ندارد و حتی برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد که تعداد جنگ‌های ثبت‌شده در جهان طی این سال، با آمار جنگ‌های جنگ جهانی دوم برابری می‌کند. اما اگر عمیق و فلسفی به مسئله بنگریم، آیا این همه نبرد برای جهان ضروری است؟ اساساً چه بهانه‌ای برای این تنش‌های بی‌پایان وجود دارد؟ مگر انسان در قرن تازه هوشمندتر و بالغ‌تر نشده است؟ پس چرا همچنان به دنبال مطالباتی فراتر از داشته‌های خود می‌گردد؟ در جهان ذهنی نگارنده و در سال 2025 همان طور که یک اتفاق و یک قتل منجر به کشتار میلیون ها انسان شد این امید وجود دارد که یک اتفاق خوب مانند روییدن یک سبزی تازه در یک جایی از این جهان پهناور بهانه شود برای پایان همه جنگ های جهان. شاید شعار زده به نظر برسد اما واقعیت آن است که در جهانی با این همه گستره ارتباطی چرا کمپین های قدرتمند و مردمی برای صلح و برای پایان تنش در جهان شکل نمی‌گیرد؟ با این حال، می‌توان امیدوار بود که نسل تازه، این مطالبه را همگانی کند و از دولتمردان جهان بخواهد جنگ را از معادلات ذهنی خود کنار بگذارند. این، رؤیایی است که شاید بتواند روزی به واقعیت بپیوندد؛ و همچنان می‌توان امیدوار بود.