بزرگنمايي:

ایران پرسمان - روزنامه سازندگی / «ظریف بهانه‌ای پُربَها» عنوان یادداشت روز در روزنامه سازندگی به قلم محمدابراهیم انصاری‌لاری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ساده‌انگاری است که این همه حمله و هجمه همه‌جانبه به محمدجواد ظریف را منحصراً مربوط به خود او و فی‌المثل نقش او در ماجرای برجام بی‌سرانجام یا گفت‌وگوی کذایی او با لیلاز یا حتی نقش پرتاثیر او در پیروزی پزشکیان بدانیم. بر هیچ‌کس پنهان نیست که امروز و با توجه به برآمدن ترامپ و شرایط فلسطین و لبنان، مهم‌ترین و فوری‌ترین مساله کشور دیگر رفع فیلترینگ و حتی FATF‌ هم نیست بلکه چگونگی مدیریت و تدبیر و درایتی است که با درک درست و منطقی از عزت و حکمت و مصلحت و با قرائتی نو، سازنده و پویا از این سه اصل و در نهایت بی‌کمی‌وکاستی در آنها بتوان کشور را از شرور و آسیب‌های پیش‌رو محافظت کرد.
نیاز به گفتن نیست که امروز چالش مزمن و کهنه ایران و آمریکا به نقطه اوج رسیده است و بیشتر صاحب‌نظران معتقدند که رویارویی بیش از 40‌ ساله ایران و آمریکا امروز به مرحله‌ای رسیده است که یا باید به یک درگیری همه‌جانبه و ویرانگر منجر شود، یا این منحنی به اوج رسیده باید با توسل به راه‌حل‌های سیاسی و توافق‌های جدید به آهستگی و آرامی شروع به بازگشت نماید.
و این هم روشن است که به‌رغم اینکه رهبری صریحاً تصمیم‌گیری در این شرایط را به مسئولان مربوط واگذار کردند با کمال تاسف امروز چه کسانی با طرح نظریه‌های آخرالزمانی در قلب حوزه‌های علمیه و شاگردان آنها با ارائه چه تحلیل‌های تخیلی و شعارهای هیجانی از رسانه ملی و دیگر تریبون‌های رسمی و غیررسمی بر طبل جنگ و درگیری نظامی می‌کوبند.
با این حساب مهم‌ترین و فوری‌ترین وظیفه دولت و همه قوا به سلامت گذراندن ملک و ملت از این گردنه پرپیچ‌وخم و هدایت کشتی بزرگ وطن که از قضا دچار یک ابرناترازی ملی هم هست از این توفان بلاخیز پیش‌رو است. به عبارت روشن‌تر، امروز مدیریت سیاست خارجی کشور از اولویت و از بیشترین اهمیت بر‌خوردار است.

به نظرم اکنون تا حدودی معلوم شد که چرا جماعت «پایداری‌‌ها» با همراهی کیهان‌نشینان، ظریف را بهانه کرده‌اند و با سوء‌استفاده از این آشفته‌بازار وفاق فله‌ای و فاقد تعریف و ناروشنی که دولت در پیش گرفته است نه ‌تنها آرام نگرفته و قانع نشده‌اند بلکه گویا این وفاق سُرنگی از وقاحت و پررویی بوده که زیر پوست آنها تزریق شده و مصمم‌تر شده‌اند که کشور را به ورطه ویرانی و تخریب بکشانند و بهای گزاف آن را به گردن پزشکیان بگذارند. این حلقه «پایداری» به کل فراموش کرده‌اند که این کرسی‌های مجلس را چگونه تصاحب کرده‌اند که یادآوری میزان مقبولیت و بازگفت درصد رای آنها جز خجالت‌افزایی، نتیجه دیگری ندارد.
بگذریم، به نظر می‌رسد بهتر است رئیس‌جمهور محترم بی‌اعتنا به این سروصداها که ممکن است آزاردهنده و کرکننده هم باشند اما بی‌تردید طبل توخالی هستند، سرنوشت کشور را برای همیشه از چنبره رویاهای کاذب این جماعت و لجاجت و حسادت آنها به در آورده و بی‌هیچ مجامله، تعارف و رودرواسی و با صراحت و شجاعتی که از او انتظار است از هم‌اکنون و در آستانه اصلاح قانون مشاغل حساس که مستظهر به تایید و نظر مثبت رهبری نیز هست، اعلام کند که جواد ظریف مسئول مستقیم مذاکرات ایران و آمریکا در این شرایط سرنوشت‌ساز خواهد بود تا هم ملت بزرگ ایران صرف‌نظر از نتیجه این مذاکرات به صحت، دقت و اتقان این مذاکرات امیدوار و مطمئن شود و هم مجلس شورای اسلامی از هم‌اکنون بداند که تصمیم در مورد این لایحه تصمیم در مورد جواد ظریف نیست، تصمیم در مورد سرنوشت کشور است والأمر الیکم.