بزرگنمايي:

ایران پرسمان - رسالت / «انتظار انتقام» عنوان یادداشت روز در روزنامه رسالت به قلم مسعود پیرهادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
انتقام بعد از مظلومیت، واجب است؛ این انتقام هم باعث تشفی خاطر فرد یا افرادی که مستقیم یا غیرمستقیم، درگیر ظلم بوده‌اند می‌شود؛ هم منجر به مقابله با تجری مرتکبین و سایرین خواهد شد و هم به برگرداندن امور به مجرای اصلی و عادلانه خود کمک می‌کند.
انتقام‌هایی که خصوصا مربوط به گستره وسیعی از انسان‌ها و جوامع است، نجات‌بخش و ممدوح است؛ اما مهم‌ترین نکته در انتقام، همین است که باید آثار و فوایدش از تبعاتش فزونی داشته باشد. انتقام باید فرجی در فرد و جامعه حاصل کند و اگر منجر به مظلومیت بیشتر شود، با فلسفه انتقام، سازگاری ندارد. این‌چنین است که انتقام خون خدا در زمانی محقق می‌شود که منجی عالم بشریت و نجات‌بخش حقیقی عالم، ظهور می‌کنند و بسط ید و همراهی قطعی مؤمنان و صالحان را در کنار خود دارند.
حالا این مقدمه یعنی چه؟
ما منتظر انتقامیم و عاملان و آمران این انتقام که از شجاع‌ترین‌های تاریخ‌اند وعده انجام داده‌اند. اما در نوع راهبرد و روش باید دست آنان را باز گذاشت تا بهترین تصمیم برای امت اسلامی و کشور عزیزمان گرفته شود.

اصل ماجرا این است که مجد و عظمت اسلام و مسلمین دچار خدشه و آسیب نشود. گاهی حفظ این امر و حفظ حداکثری دماء مسلمین به پاسخ موشکی و امثال آن است و گاهی به طراحی‌های دیگری که بتوان در آینده، ضربه مهلک‌تری وارد کرد. ترجیح بلامرجح در این موضوع و انتخاب یا مطالبه راهبرد حساب‌نشده پیامدهای ناگواری دارد.
هم آنان که ساده‌لوحانه تصور می‌کنند عدم پاسخ به دشمن، صلح و ثبات به همراه می‌آورد و هم کسانی‌که ساده‌انگارانه گمان می‌کنند با چندبرابر کردن تعداد موشک‌ها در وعده صادق 3 بازدارندگی قطعی حاصل می‌شود در خطای محاسباتی به سر می‌برند. 
تاریخ اسلام، چنان قیام‌ها و صلح‌هایی به خود دیده که معرفت و تطبیق آن به هر زمان، کار کسانی است که اولا خود عظمت روحی و اخلاقی و علمی و عملی دارند و ثانیا دست خودشان که عالم ربانی هستند در دست بزرگ‌تری است که امور شیعیانش را تدبیر می‌کند.
انتظار انتقام مثل انتظار منجی زیباست. ازقضا این انتظار هم مثل انتظار فرج، خود گشایشی در وضعیت حاصل می‌کند و همچنین به‌هیچ‌وجه از جنس انفعال و قعود نیست بلکه کاملا از جنس فعالیت و قیام است. ما باید برای هر طراحی و اقدامی آماده باشیم؛ کمااینکه در انتظار باید برای غیبت و ظهور آماده بود. وقتی حضور، قطعی است یا وقتی نبرد، قطعی است، دیگر «غیبت» و «انتظار انتقام» فرقی نمی‌کند؛ باید قوی شد؛ باید آماده شد تا در روز فرمان، جا نمانیم.