بزرگنمايي:

ایران پرسمان - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
پریسا هاشمی| روز گذشته یک تذکر اختلافات اعضای شورای شهر تهران را آنقدر از پرده برون انداخت که برای لحظاتی صحن این شورا به تنش و جنجال کشیده شد. آنها که با یک لیست واحد وارد پارلمان شهری شده‌اند، حالا خون مردم را دستاویزی برای اتهام‌زنی، انتقام‌گیری سیاسی و از میدان به در کردن رقیب قرار می‌دهند. شکاف بین اعضای شورای شهر تهران عمق پیدا کرده و قالیبافی‌های شورای شهر یک سوی این شکاف ایستاده‌‌اند و حامیان زاکانی در طرف دیگر، اما یکدیگر را لعنت می‌کنند.
روز گذشته یک تذکر اختلافات اعضای شورای شهر تهران را آنقدر از پرده برون انداخت که برای لحظاتی صحن این شورا به تنش و جنجال کشیده شد. آنها که با یک لیست واحد وارد پارلمان شهری شده‌اند، حالا خون مردم را دستاویزی برای اتهام‌زنی، انتقام‌گیری سیاسی و از میدان به در کردن رقیب قرار می‌دهند. شکاف بین اعضای شورای شهر تهران عمق پیدا کرده و قالیبافی‌های شورای شهر یک سوی این شکاف ایستاده‌‌اند و حامیان زاکانی در طرف دیگر، اما یکدیگر را لعنت می‌کنند.
قالیبافی‌ها از هزینه نشدن بودجه‌های کلان مصوب‌شده درباره ناوگان حمل و نقلی پایتخت تذکر می‌دهند. حامیان زاکانی از سنگ‌اندازی آنها در سازمان بازرسی کل کشور در قرارداد 2/1 میلیارد یورویی چین می‌گویند. البته مطرح کردن سنگ‌اندازی برخی از اعضای شورای شهر تهران از طریق سازمان بازرسی کل کشور استقلال و ماهیت این سازمان قضایی را زیر سوال می‌برد.
برخی از کارشناسان معتقدند که آنها درصددند که به نتیجه نرسیدن این قرارداد کلان را توجیه کنند. چراکه ذبیح‌الله خدائیان، رئیس سازمان بازرسی کل کشور در نشست خبری 25 مهر خود به صراحت اعلام کرد که این قرارداد از سوی این سازمان متوقف نشده است. نکته حائز اهمیت در این جنجال‌ها این است که در میان درگیری‌های دو جریان سیاسی حاضر در حوزه مدیریت شهری این شهروندان تهرانی هستند که در سوانح شهری و سوءمدیریت‌ها مصدوم می‌شوند و جان می‌بازند.
حادثه خونین میدان شهدا
منشأ فریادهای اعضای شورای شهر تهران به حادثه‌ای خونین در میدان شهدای تهران برمی‌گردد. یکشنبه، ششم آبان تصادف یک اتوبوس و 3 دستگاه خودرو و 4 موتورسیکلت به حادثه‌ای غیرقابل جبران تبدیل شد چراکه براثر این سانحه 2 نفر جان خود را از دست دادند و 9 نفر مصدوم شدند. در نهایت اعلام شد؛ علت این حادثه نقص فنی اتوبوس بوده است.
پیامدهای این حادثه روز گذشته دامن صحن شورای شهر را گرفت و دو جریان سیاسی حاضر در شورای شهر خون شهروندان تهرانی را به گردن یکدیگر انداختند تا شاید از این حادثه بزرگ شانه خالی کنند اما واقعیت این است که تک‌تک اعضای شورای شهر تهران و علیرضا زاکانی، شهردار تهران و تمام مدیران شهرداری مسئول حوادث کوچک و بزرگ شهری در پایتخت هستند.
روز گذشته سیدجعفر تشکری‌هاشمی، رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران در تذکر پیش از دستور دویست‌وهفتاد‌وپنجمین جلسه شورای شهر تهران و به حادثه روز یکشنبه برای یک دستگاه اتوبوس در میدان شهدای تهران اشاره کرده و گفت: «این تنها یک تصادف نبوده و نکات خاصی داشته است. سال ساخت اتوبوسی که تصادف کرد 1386 بوده، یعنی 17 سال در تهران کار کرده است. درحالی‌که براساس مصوبه 17 دی سال 1402 دولت، میزان کارکرد اتوبوس‌ها 10 سال است و در صورت اورهال شدن 5 سال به عمر آن اضافه می‌شود. 
 یعنی حتی اگر این اتوبوس اورهال هم می‌شد که نشده، حداکثر عمر مفید آن باید 15 سال بوده اما 17 سال کار کرده است.» تشکری‌هاشمی تاکید کرد: «در طول سه سال گذشته بارها و بارها گفته‌ایم که ناوگان اتوبوسرانی تهران فرسوده و زوار در رفته است. این اتوبوس‌ها دیگر قادر به ارائه خدمات به شهروندان نیستند. مردم ما با رنج و مصیبت بسیار از اتوبوس‌ها استفاده می‌کنند.
اقداماتی که شهرداری تهران انجام داده جای تشکر دارد و در برابر کارهای انجام‌نشده نیز جای گله‌مندی وجود دارد، وقتی تهران به 7 هزار اتوبوس احتیاج دارد ما نمی‌توانیم دلخوش به قرارداد 1500 اتوبوس داخلی و یک قرارداد اتوبوس برقی که چیزی از آن مشخص نیست باشیم. در بودجه امسال، 10 هزار میلیارد تومان مازاد برای ناوگان حمل و نقل عمومی اختصاص داده‌ایم تا مشکلات حمل و نقلی کاهش یابند اما بخش اندکی از این بودجه‌ها صرف بهبود ناوگان و توسعه آن شده است.
در بودجه سال گذشته نیز 1325 میلیارد تومان برای نوسازی و بازسازی ناوگان منابع گذاشته‌ایم اما مطابق با گزارش‌ها تنها حدود 400 میلیارد تومان مستقیماً برای این کار تخصیص داده شده است و بخش دیگر به دیون این بخش که اوراق قرضه بوده تخصیص یافته، شهرداری باید اهتمام ویژه‌ای به تعمیرات و نوسازی داشته باشد.»
رئیس کمیسیون عمران و حمل‌ونقل شورای شهر تهران درباره ناوگان حمل و نقل عمومی گفت: «کهنه بودن ناوگان، خاص اتوبوسرانی نیست؛ در مترو نیز شاهد همین موارد هستیم. در بازدیدی که چند روز گذشته از مجموعه واگن‌سازی داشتم متوجه شدم از 1500 میلیارد تومان بودجه سال گذشته تنها 262 میلیارد تومان هزینه قطعی شده، یعنی مصوبات ما تاثیرگذاری لازم برای بهبود نداشته‌اند هر چقدر که هزینه تصویب کنیم اما برای اورهال تخصیص نیابد یعنی کاری نکرده‌ایم، مشکلات متعلق به اتوبوسرانی و واگن‌سازی نیستند بلکه مشکل تامین منابع است. در آخر باید بگویم که مسئولان شهرداری باید به خانواده متوفیان و مجروحان حادثه میدان شهدا سرکشی کنند و به مسائل درمانی مصدومان توجه شود. ما در مقابل تمامی شهروندان مسئول هستیم.»
خوش‌رقصی نکنید!
اما این تذکر، کام حامیان علیرضا زاکانی، شهردار تهران را تلخ کرد و ترجیح دادند با جنجال واقعیت را در پس فریادهای جنجال‌برانگیز گم کنند. پس از تذکر رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران، مهدی چمران، رئیس شورای شهر تهران خواست که اعضای شورای شهر تهران به دلجویی از خانواده مصدومان و جانباختگان بپردازند. اما مهدی بابایی، رئیس کمیته ایمنی و مدیریت بحران شورای شهر تهران در این میان به جای همدردی سعی کرد در فضای احساسی به وجود آمده موضوعات دیگر را مطرح کند. او گفت: «اتفاقاً کسانی که به سازمان بازرسی کل کشور می‌روند تا سنگ‌اندازی کنند باید به عیادت این خانواده‌ها بروند.» 
چمران گفت: «بازدید وظیفه همه ماست.» اما بابایی از موضع خود کوتاه نیامد و دوباره تاکید کرد: «سر پل صراط باید جوابگو باشند.»
تشکری‌هاشمی پاسخ داد: «ما رفتیم سازمان بازرسی کل کشور. لازم به پنهانکاری نیست. بنده رفتم سازمان بازرسی کل کشور اما هیچ ربطی به این موضوع نداشته است.» بابایی فریاد زد: «من حرف را انداختم شما چرا برمی‌دارید؟ خون اینها – شهروندان حادثه دیده – به گردن شماست. خدا از تقصیرات شما نگذرد.»
تشکری‌هاشمی پاسخ داد: «خوش‌رقصی نداریم اینجا برای کسی. شما نماینده شهرداری نیستید. شما نماینده مردم شهر هستید. بساط خودتان را جمع کنید.»
بابایی فریاد زد: «خوش‌رقصی نیست. خون مردم گردن شماست. خدا لعنت کند شما را.» و با عصبانیت صحن شورای شهر را ترک کرد.
چمران که مدیریت صحن برای چند دقیقه‌ای از دستش خارج شده بود با رفتن بابایی سعی کرد دوباره آرامش را به صحن برگرداند. او گفت: «با به‌هم جریدن و اوقات تلخی، مشکلی حل نمی‌شود و موضوع غامض‌تر خواهد شد. ما همه خودروسازان را دعوت و التماس کردیم که به جای 50 دستگاه اتوبوس 60 اتوبوس در ماه تحویل دهید. خریدن 1200 دستگاه اتوبوس در دو، سه سال انجام شده اما کافی نیست.»