ایران پرسمان - خبرآنلاین / ذخایر اکسیژن محلول در منابع آبی در سراسر جهان به سرعت در حال کاهش است؛ دانشمندان می‌گویند که این موضوع یکی از بزرگترین خطراتی است که حیات در زمین راه تهدید می‌کند.
همانطور که اکسیژن اتمسفر برای حیواناتی مانند ما حیاتی است، اکسیژن محلول (DO) در آب برای اکوسیستم‌های آبی، چه آب شیرین و چه آب شور ضروری است. با توجه به اینکه میلیاردها نفر برای غذا و درآمد به زیستگاه‌های دریایی و آب شیرین متکی هستند، اکسیژن این اکوسیستم‌ها به طور قابل توجهی و به سرعت در حال کاهش است.

تیمی از دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که اکسیژن‌زدایی از آب به فهرست مرزهای سیاره‌ای افزوده شود؛ که نه تنها حوزه را توصیف می‌کند که آستانه‌هایی را تحمیل می‌کنند که در آن بشریت می‌تواند برای نسل‌های آینده به رشد و شکوفایی ادامه دهد.

درک معنای مرزهای سیاره‌ای
برای درک معنای مرزهای سیاره‌ای، باید زمین را به عنوان یک سفینه فضایی تصور کنید؛ سفینه‌ای که در فضای در حال حرکت است و تمام حیات را به شکلی که ما می‌شناسیم، با خود حمل می‌کند. مرزهای سیاره‌ای، نشان‌دهنده محدودیت‌های حیاتی است که سفینه فضایی ما می‌تواند تحت آن‌ها به فعالیت بپردارد و شرایط لازم برای رشد تمدن بشری را حفظ کند. آن‌ها مانند ریل‌های ایمن روی ترن هوایی هستند که مانع از خروج ما از مسیر و احساس خطر می‌شود.
تاکنون، مرزهای سیاره‌ای عبارتند از: تغییرات آب و هوایی، اسیدی شدن اقیانوس‌ها، تخریب لایه ازن استراتوسفر، تداخل با چرخه‌های فسفر و نیتروژن جهانی، نرخ از دست دادن تنوع زیستی، استفاده از آب شیرین جهانی، تغییر سیستم زمین، بارگیری آئروسل و آلودگی شیمیایی.
غلظت اکسیژن محلول در آب به دلایلی کاهش می‌یابد؛ به عنوان مثال، آب‌های گرم‌تر نمی‌توانند اکسیژن محلول زیادی را در خود نگه دارند و با ادامه انتشار گازهای گلخانه‌ای که دمای هوا و آب را بالاتر از میانگین بلندمدت خود افزایش می‌دهد، آب‌های سطحی کمتر می‌توانند این عنصر حیاتی را حفظ کنند.
رشد جلبک‌ها و باکتری‌ها ناشی از هجوم مواد آلی و مواد مغذی به شکل کودهای کشاورزی و خانگی، فاضلاب و زباله‌های صنعتی، به سرعت اکسیژن محلول موجود را جذب می‌کنند. در بدترین موارد، اکسیژن به حدی کاهش می‌یابد که میکروب‌ها خفه می‌شوند و می‌میرند.
جمعیت‌های میکروبی که به اکسیژن متکی نیستند، از مواد آلی مرده تغذیه می‌کنند و به تراکمی رشد می‌کنند که نور را کاهش می‌دهد و فتوسنتز را محدود می‌کند تا کل بدن آب را در یک چرخه باطل و خفه‌کننده به نام اوتروفیکاسیون به دام بیاندازد.
اکسیژن زدایی در آب نیز با افزایش اختلاف چگالی بین لایه‌ها در ستون آب انجام می‌شود. این افزایش را می‌توان به دلیل گرم شدن سریع آب‌های سطحی نسبت به آب‌های عمیق‌تر و ذوب یخ‌ها و کاهش شوری سطحی در اقیانوس‌ها نسبت داد. هرچه آن لایه‌ها مشخص‌تر باشند، حرکت کمتری بین آن لایه‌های ستون آب وجود دارد، که لایه‌های عمودی حیات زیر آب بر آن تکیه دارند.
همه این‌ها بر اکوسیستم‌های آبی که بسیاری از گونه‌های ما برای غذا، آب، درآمد و رفاه خود به آن‌ها تکیه می‌کنند، آسیب وارد کرده است. کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، رواناب مواد مغذی و ورودی کربن آلی (به عنوان مثال، بارگیری فاضلاب خام) اکسیژن زدایی را کند یا به طور بالقوه معکوس می‌کند. گسترش چارچوب مرزهای سیاره‌ای برای گنجاندن اکسیژن زدایی به این تلاش‌ها کمک خواهد کرد.
منبع: SCIENCEALERT